‘Met vijftig rozen staat hij voor mijn deur: één voor elk jaar dat hij nog met me wil doorbrengen’

Met een doffe klap valt de post op de mat. Ik schenk er geen aandacht aan, zet een kop thee, en werk verder achter mijn laptop. De kinderen zijn bij Tim; eindelijk heb ik een dag de kans om ongestoord door te werken. Pas wanneer ik uren later in mijn jas schiet om de hond uit te laten, zie ik het: tussen de Donald Duck en een berg reclamefolders, prijkt een brief van de notaris.

Even raak ik in paniek. Niet wéér een gevecht met Tim om het een of ander. Het werd net een beetje rustig. Tim houdt zich aan de omgangsregeling, de jongens zijn gelukkig, en mijn relatie met Ben is fijner dan wat ik ooit gekend heb. Ongeopend gooi ik de envelop op de eettafel, en trek de voordeur achter me dicht. Maar nog voor ik op de hoek van de straat ben, wint mijn nieuwsgierigheid het van de angst – wat nou als het góed nieuws is? –  en keer om: de hond kan wel vijf minuten wachten.

Met mijn hart in mijn keel open ik de brief, en lees het onderwerp: ‘ontslag hoofdelijke aansprakelijkheid’. Dit is niet waar. Hij heeft het geregeld. Bijna drie jaar na de scheiding, heeft Tim de hypotheek op onze gezamenlijk woning eindelijk op zijn naam weten te zetten. Ik moet alleen nog even tekenen.
 

‘Dit verandert alles’

Stijf van de adrenaline bel ik Ben, terwijl ik weer naar buiten schiet en de hond los klik van de riem. “Het is rond!”, gil ik. “Het laatste lijntje dat ons nog bindt, buiten de kinderen: het is door!” Alles lijkt in één klap op zijn plek te vallen. Iedereen is gelukkig, en nu kan ik ook nog mijn peperdure huurwoning verruilen voor een eígen koophuis. Eén waar ik in plaats van mijn ex zelf in woon, welteverstaan, met de kinderen en.. – ja, en wie verder, eigenlijk?

Aan de andere kant van de lijn blijft het opvallend stil. “Alles oké, Ben?”, vraag ik voorzichtig.
“Dit verandert alles, An”, zegt hij zacht.
Ik hoop maar dat dit iets positiefs betekent, maar Ben neemt mijn onzekerheid gelukkig meteen weg: “We hebben dus carte blanche, schat. De scheidingen zijn rond, de kinderen klikken… We zijn toch al elk weekend bij elkaar.”
 

Lees ook:
‘Op de verjaardag van mijn kind word ik wakker in een leeg huis, en voel me geamputeerd’ >
 

‘Kom bij me wonen’

Ik weet donders goed waar hij naartoe wil. We hebben het er al tientallen keren over gehad. En toch ben ik zenuwachtig. Ik wil niks liever dan samenwonen, maar is het nu dan werkelijk zover? Zijn de kinderen er ook echt aan toe? Wat nou als ook deze relatie stukloopt? Ik bedoel: met Tim dacht ik ook dat het voor eeuwig zou zijn.

“Je twijfelt toch niet?”, vraagt Ben.
“Nee”, zeg ik, “het is alleen zo…” Ik weet eigenlijk zelf niet eens wat ik precies voel. “Ik weet niet: het komt toch nog onverwacht. Ik kan niet geloven dat ik nu echt vrij ben om te gaan en staan waar ik wil.”

Die avond staat Ben met vijftig rozen voor mijn deur. “Eén voor elk jaar dat ik nog met je wil doorbrengen, An.” Met zijn lippen tegen mijn slaap praat hij verder. “Kom bij me wonen. Ik heb plek zat, en voor de kinderen is het maar tien minuten verder van school dan nu.” Ik loop terug naar binnen en kijk om me heen in de woonkamer die de afgelopen drie jaar meer thuis voelde dan welk huis dan ook waarin ik ooit woonde. De plek die voor mij synoniem is geworden met vrijheid. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik met Ben nog net zo vrij voel, en gelukkiger dan ooit. Het voelt allemaal nogal onwerkelijk.
 

Gouden intentieverklaring

Ik knip het plastic van de rozen en vul de grootste vaas die ik kan vinden met water, maar als ik de bos oppak om hem in de vaas te zetten, zie ik in de middelste roos iets glinsteren. Ongelovig kijk ik naar Ben.

“Niet schrikken: noem het een intentieverklaring”, lacht hij. Hij pakt de ring uit de roos, en schuift hem aan mijn vinger. “Als je het fijn vindt, houden we de huur van je huis gewoon nog een paar maanden aan. Geen haast. En ‘nee’ is ook een antwoord. Ik weet alleen niet op welke andere manier ik je duidelijk kan maken hóe graag ik een toekomst samen wil. Met jou én onze drie kinderen.”

Totaal overrompeld, maar met een rust die ik tot Ben ook nog niet kende, duik ik in zijn armen. “Dat wil ik ook dolgraag”, zeg ik. “En de kinderen ook.”

Wanneer Ben en ik uren later loom gevrijd een glas wijn inschenken, app ik Tim. ‘Slapen Oscar en Merlijn?’, typ ik. ‘Bel me even: we hebben een notarisafspraak in te plannen.’
 

Dit was de laatste aflevering van Anna’s Scheiding.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >