Marith had een open relatie tijdens haar zwangerschap: ‘Het was een marteling’

Ik probeer mijn draai te vinden in bed. Niet makkelijk. Mijn dikke buik zit in de weg. Ik pak mijn telefoon – voor de zoveelste keer. Het is twee uur ’s nachts en van geliefde Duncan ontbreekt nog steeds elk spoor. Duncan liet vanmiddag tussen neus en lippen door weten dat hij ‘misschien even met een meisje zou afspreken’.

Vóór mijn zwangerschap zou ik dit geen probleem gevonden hebben. Maar ik ben de afgelopen maanden veranderd in een vermoeide, bloedchagrijnige, onaantrekkelijke versie van mijzelf, met een libido onder het vriespunt. Ik dacht dat het een makkie voor mij zou zijn om mijn leuke, actieve seksleven voort te zetten met een kind in de maak. Ha! Wát een arrogante overmoed. Nu denk ik al uren onophoudelijk aan de vader van mijn ongeboren baby in gezelschap van een andere vrouw, die alles is wat ik niet ben. Slank, levenslustig, aardig, ondernemend en geil.
 

Jaloezie

Ik kon gevoelens van jaloezie altijd met succes onderdrukken. Bij mijn ex-geliefde Milan en bij Duncan. Waarom lukt dat nu niet? Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik niet zo kleinzielig moet doen. Zo bén ik niet. Nooit geweest. Ik heb niks te vrezen van een andere vrouw. Maar de onzekerheid knaagt aan me, rationeel of niet. Een stem in mijn hoofd schreeuwt: grijp in nu het nog kan. Man, ik word gek van het innerlijke gevecht.

“Ik heb niks te vrezen van een andere vrouw. Maar de onzekerheid knaagt aan me, rationeel of niet.”

Om vier uur ’s nachts krijgt de jaloezie de overhand. Ineens ben ik ervan overtuigd dat ik behoefte heb aan een burgerlijke, monogame huisvader. Het soort man dat in ‘een vorig leven’ mijn schrikbeeld was. Ik bel Duncan. Klaar om me te laten kennen. Een seconde later krijg ik de pieptoon. Hij heeft me weggedrukt. Verbijsterd staar ik naar mijn scherm.
 

Vrije liefdesrelatie

Dan krijg ik een bericht: ‘Schat, ik ben enorm aan het vreemdgaan. En dus laat thuis.’ Mijn lichaam reageert fysiek op zijn woorden, mijn maag komt in opstand. Met trillende vingers typ ik: ‘Ik zie dit niet zitten. Kom naar huis.’ Hij leest mijn bericht niet eens. Ik bel hem, keer op keer. Geen gehoor. Het wordt vijf uur, zes uur, zeven uur en uiteindelijk acht uur. Al die tijd doe ik geen oog dicht. Ik visualiseer wat Duncan en die chick uitspoken. Wat een marteling. Hoe is het mogelijk dat ik dit eerder prima vond? Of sterker nog: dat het me opwond? Een vrije liefdesrelatie – welke gek verzint dat?

Om halfnegen hoor ik de voordeur. Duncan komt vrolijk de slaapkamer binnenwandelen. “Mijn god schat, het was zo geil”, zegt hij uitgelaten. Niet eerder in de geschiedenis van de mensheid zei een man dit tegen zijn hoogzwangere vriendin. Hij begint enthousiast aan een gedetailleerd verslag van alle opwindende gebeurtenissen. In het verleden hing ik in dit soort situaties aan zijn lippen. Nu vouw ik mijn handen over mijn oren en schreeuw: “Stop, alsjeblieft!”
 

Spelregels

Ik leerde Duncan kennen toen ik zes jaar met Milan samenwoonde. Milan en ik hadden een open relatie. De geborgenheid van een vaste geliefde beviel me, maar ik had weinig zin om de rest van mijn leven nee te zeggen tegen verleidingen. En ook Milan genoot van ‘buitenechtelijke’ seks op z’n tijd. Dus het doen met anderen, mocht. Alleen waren er spelregels: een affaire was ten strengste verboden en we praatten niet met elkaar over wat we uitspookten. Ik geloofde heilig dat ik een relatie kon combineren met spanning en avontuur. En ik vond het een prettig idee dat onze liefde niet stuk zou lopen op vreemdgaan, zoals ik zo vaak om me heen zag gebeuren. Een tijdlang was ik lyrisch. Ik predikte de open relatie als een missionaris.

Tot het misging. De geheimen maakten dat Milan en ik van elkaar vervreemden. En wat zo goed klonk in theorie, bleek voor mij in praktijk niet te werken: liefde bewaren voor de relatie en spannende seks voor de buitenmannen. Voor ik het wist liepen deze zaken hopeloos door elkaar.

“Ineens snapte ik wat ‘het vlees is zwak’ betekent.”

Maar pas toen ik Duncan tegen het lijf liep raakte ik werkelijk in de problemen. Duncan was bedoeld als onenightstand. Maar met een onenightstand spreek je niet opnieuw af. En opnieuw. En opnieuw. Ik wilde de boel niet belazeren. Maar mijn god, ineens snapte ik wat ‘het vlees is zwak’ betekent. Mijn idealen over open- en eerlijkheid bleken flinterdun. En het onvermijdelijke gebeurde: mijn relatie met Milan liep op de klippen.
 

Experimenteren

Duncan bleek een blijvertje. Niet dat het direct van een leien dakje ging tussen ons. Ik bevond me in een existentiële crisis. De seksjournalist die privé geen idee had hoe het verder moest met seks en liefde. Want dat een open relatie zoals ik die met Milan had voor mij niet werkte, stond als een paal boven water. Maar wat dan wel?

Duncan en ik experimenteerden wat af: we bezochten erotische feesten, hadden een trio en later zelfs een kwartet. Het was een kick om dat samen mee te maken. En zo groeiden we organisch naar wat wij ‘een openhartige relatie’ noemen. In een notendop: we vinden het allebei normaal dat we anderen aantrekkelijk vinden. We praten over verlangens en fantasieën. We proberen het op seksgebied een beetje spannend te houden door nieuwe dingen uit te proberen. Het liefst experimenteren we samen. Maar we verbieden elkaar niks. Ook ‘individuele seks’ met derden staat op het menu. We gunnen elkaar wat, zelfs als dat een beetje moeite kost. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Dus wij bespreken en vertellen álles, doen niks stiekem.
 

Verlangen

Ik voelde die nacht tijdens mijn zwangerschap véél. Woede, walging, verlangen, jaloezie. Voor het eerst in mijn leven wilde ik een man bezitten. Ik wilde dat hij van mij was, alleen naar mij verlangde. Ik was boos op Duncan. Al wist ik dondersgoed dat dit onterecht was.

Duncan trof geen blaam. Iemand die alleen de feiten kent – man neukt buiten de deur terwijl zijn zwangere vriendin wanhopig op hem wacht – denkt: knoop die Duncan maar op aan de hoogste boom, wat een lul! Maar ík heb hem er jaren geleden van overtuigd dat monogamie onhaalbaar is. Dat het geen doodzonde is om toe te geven aan verleidingen, zolang je maar eerlijk bent. En eerlijk was hij.

“Ik wilde koste wat kost de stoere, open-minded, seksueel vrijgevochten vrouw blijven.”

Het probleem was natuurlijk dat Duncan mij op dat moment niet meer aantrekkelijk vond. En háár wel. Ik snapte hem best, maar het was funest voor m’n ego. Dat hij verlangde naar een ander stak me vooral omdat óns seksleven ruk was op dat moment. We deden het wel. Maar ‘de échte zin’ was ver te zoeken. En ik merkte dat Duncan mijn uitdijende lijf maar niks vond – ook al ontkende hij dat in alle toonaarden. Dom genoeg verbeet ik me, liever dan eerlijk te zijn over mijn gevoel. Ook al gierden de hormonen door mijn lijf, zelfs al voelde ik me labiel en kwetsbaar, ik wilde koste wat kost de stoere, open-minded, seksueel vrijgevochten vrouw blijven.
 

Lees ook
Deze vrouwen konden hun relatie redden: ‘Ik snap niet dat we het zo lieten verslonzen’ >
 

Elke levensfase

De dag na het voorval luchtte ik mijn hart bij vriendin Noor. Ze leefde met me mee en nam de gelegenheid te baat om in discussie te gaan. Noor is voorstander van monogamie. Ze is altijd al van mening geweest dat Duncan en ik onze relatie op het spel zetten door de kat op het spek te binden. “Jullie krijgen een kind. Is het niet mooi geweest met al dat gedoe?” vroeg ze. Ik liet haar vraag even op me inwerken. Wil ik een monogame relatie, till death do us part? “Nee”, was uiteindelijk mijn vastbesloten antwoord. Mijn principes zijn niet veranderd. Ik geloof nog steeds dat levenslange monogamie onhaalbaar is. Niet voor iedereen, wel voor Duncan en mij. Het idee van één sekspartner voor de rest van mijn leven benauwt me. Hoe saai!

” Zelfs stikjaloers zijn heeft voordelen. Ik voel sterker dan ooit: Duncan is mijn grote liefde.”

En dat niet alleen. Ik geniet ervan mijn geliefde – bij tijd en wijle – door de ogen van een ‘nieuwe vrouw’ te zien. Het doet me beseffen hoe speciaal hij is, hoe aantrekkelijk. Iets wat ik tijdens de dagelijkse beslommeringen weleens uit het oog verlies. Het gevolg van onze avonturen is standaard: meer zin in elkaar. Zelfs stikjaloers zijn heeft voordelen. Ik voel sterker dan ooit: Duncan is mijn grote liefde. “Maar ik heb hier wel van geleerd”, zei ik tegen Noor. “Seks met anderen wordt een heel ander verhaal als je eigen seksleven te wensen over laat. Vanaf nu ben ik honderd procent eerlijk over wat ik voel.”

Vrije liefde past misschien niet bij elke levensfase. En dat is oké. Toch een mooi inzicht – zo op de valreep voor de geboorte van onze zoon.
 

Wereld op z’n kop

Nu, twaalf maanden later, is er veel veranderd. Héél veel. Een baby zet je wereld compleet op z’n kop. En mán, wat was het een uitdaging om ons seks- en liefdesleven op peil te houden! Mijn lust was in de eerste babymaanden nog lager dan tijdens mijn zwangerschap. Logisch. We sliepen amper. En ik had last van mijn slappe meedeinende lijf en mijn watermeloenen van borsten waar non-stop melk uit lekte.

Natuurlijk, het is bijzonder wat een vrouwenlichaam allemaal kan doorstaan. Dat wéét ik. Maar sexy voelde ik me allerminst. Niet gek dat er voor ‘spannende uitstapjes’ geen ruimte was. Het blijven doen met mijn eigen man was al een uitdaging. En ook later, toen ik langzaam maar zeker weer de oude werd, bleef de puf voor seks buiten de deur ontbreken. Oké, corona hielp ook niet mee. Vaak ontstaat contact met anderen spontaan tijdens het uitgaan. Nu dat niet tot de mogelijkheden behoorde, bleef alleen Tinder over. Zo hoog was de nood niet – bij geen van ons beiden.
 

Dichter tot elkaar

Het leven was pittig het afgelopen jaar. Toch voerde geluk de boventoon. Het klopt dat een kind een bom onder je relatie legt. Maar het omgekeerde is ook waar: een baby kan je dichter tot elkaar brengen dan ik voor mogelijk hield – zolang je maar blijft investeren in je relatie. Zolang je voorkomt dat je geliefde gaat voelen als je broer of zus.

“Het klopt dat een kind een bom onder je relatie legt, maar het omgekeerde is ook waar.”

Soms mis ik het groots en meeslepend leven, het avontuur. Maar tot nu toe niet genoeg om over te gaan tot actie. Dik een jaar na mijn bevalling ben ik nog steeds zo monogaam als wat. Het zullen de restjes hormonen wel zijn. Zodra dat verandert, zien we wel verder.
 

Marith schreef eerder over haar relatieperikelen in haar boek (S)experimenteren. Haar nieuwste boek Mijn lust en mijn leven, een humoristisch en eerlijk verslag over het effect van zwangerschap en een baby op je seks- en liefdesleven, is net verschenen (€ 17,50, Prometheus).
 

Dit artikel staat in Kek Mama 13-2021.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram >