Mariëlle (41) was gelukkig getrouwd, maar werd verliefd op een ander

13.05.2019 09:14
getrouwd verliefd op een ander Beeld: Unsplash

Mariëlle (41) heeft een leuke, lieve man en toch werd ze twee jaar geleden verliefd op een ander: de vriend met wie ze altijd golfde. En niet zo’n beetje ook, het kostte haar bijna haar huwelijk. Lees het verhaal hier.

“Hij was de vriend van mijn oudste broer. Jonas zat in 6 vwo, ik in 5 havo. God, wat was hij sexy. ‘Echt iets voor jou, Marie, die jongen’, zei mijn moeder. Wat me normaal gesproken meteen had laten afhaken, maar inderdaad: hij wás echt iets voor mij. Lang, donker, intelligent, grappig – ik klink als een doktersromannetje, hè? Hij had mij ook wel zien zitten, met mijn schoolboeken op de bank, met alles bezig behalve mijn eindexamen. Hij vroeg me mee naar de kroeg, ik vroeg hem mee op een gezamenlijke eindexamenreis. Twee weken Spanje. Costa Brava; zon, zuipen, dat idee. We bleven samen tijdens onze studententijd; hij in Leiden, ik in Groningen. Met even een kleine escapade van zijn kant, maar ach, we waren twintig en wild. We voelden ons het centrum van het universum, the sky was the limit. 
 

Geen oog voor andere mannen

En nu zijn we bijna 25 jaar verder. Heeft hij een buikje, een beginnende onderkin, slechte knieën en bralt nog iets te vaak zoals toen. Mijn vriendinnen lopen weg met hem en noemen hem mijn topmodel. Natuurlijk zie ik ook hoe knap hij is. En lief. En grappig. Een vader uit duizenden. En toch heb ik hem bedrogen. Als ik het nu vertel, is het net alsof ik over iemand anders praat. Ramon was mijn golfvriend. Ik weet het: iets voor oude mannen, maar ik vind het ontspannend, zo’n zondag buiten – en je krijgt er prima armen van. Jarenlang zag ik hem niet staan. Jonas en ik hadden het prima voor elkaar samen, met drie kinderen, leuke banen en een grote vriendenkring. Ik had simpelweg geen oog voor andere mannen.

Goed, Jonas werkte wel wat veel, maar we leefden er riant van. Mijn onderwijsbaan was parttime, tamelijk relaxed, en ik kon het perfect combineren met de zorg voor de kinderen. Die waren toen, twee jaar geleden, elf, negen en zeven. Nog wel afhankelijk van mij, maar zelfredzaam genoeg om in hun vrije tijd min of meer hun eigen gang te gaan met vriendjes en sport. Ik bleef een beetje verloren achter in de drukte van het gezin waarin ik steeds minder hard nodig was. Mens, neem een hobby, zou je zeggen. En dat deed ik ook. Door steeds vaker na het avondeten nog even negen holes te lopen. Een glas wijn te drinken, of twee, of drie. 
 

Uren op de golfbaan

Ramon, vader van twee puberdochters en op het punt van scheiden, was er altijd. We kletsten wat af, tijdens die uren op de baan. En hij luisterde zo goed. Stelde precies de juiste vragen, maakte een goede grap tussendoor, en raakte me steeds vaker even aan. Of eigenlijk: ik weet niet of het echt vaker was, maar het bracht steeds vaker een kriebel teweeg. Die uren op de golfbaan was ik even niet de vrouw-van en moeder, maar gewoon Mariëlle: met een eigen leven, mijn eigen humor en mijn eigen seksualiteit. Ik hield nog steeds van Jonas. We hadden nooit ruzie, hadden zelfs geen grote meningsverschillen over de opvoeding, en gunden elkaar tijd voor dingen buiten het gezin. We vreeën een paar keer per maand, lachten, gingen met enige regelmaat samen uit eten. Maar het was zo… gewoontjes. Dat kan misschien ook niet anders, na dik twintig jaar. Ik twijfelde nooit aan onze relatie. Zeker niet wanneer ik keek naar onze drie met elkaar geinende kinderen, zich van geen enkele onrust bewust.
 

Ik werd verliefd – niet zo’n beetje ook

Toch werd ik verliefd – en niet zo’n beetje ook. Ramon was niet uitgesproken knap, niet bovengemiddeld intelligent. Hij had weliswaar humor en een vlotte babbel, maar ook een slechte dronk en een wat eenzaam bestaan. Niks wat opwoog tegen mijn relatie, maar daar dachten mijn hormonen anders over. Wat voelde het goed begeerd te worden door een andere man. Ik kreeg hem niet meer uit mijn hoofd. Dacht alleen maar aan onze uren op de golfbaan. Het borreluur duurde steeds langer, Jonas ging steeds vaker vragen stellen. Hij kende Ramon, en zocht nergens iets achter, maar vroeg zich wel af wat ik deed, in al die uren die ik opeens weg was.
 

Een gemist moment met Ramon

Alles aan Jonas begon me te irriteren. Een toespeling tijdens het koken? Ga weg, wist hij wel hoe druk ik het had gehad vandaag? Terwijl me dat tot voor kort prima in de stemming kon krijgen. Dat eeuwige werken, zijn standaard routines zoals elk weekend naar zijn favoriete delicatessenwinkel; kon hij nou echt niks beters bedenken? Totaal oneerlijk, ik weet het, maar ik dacht het wel. Ondertussen trok ik me steeds verder terug uit ons gezin. De kinderen helpen met hun huiswerk, een gezinsuitje bedenken, ik vond het allemaal te veel. Ik bracht de dagen door met mijn koptelefoon, luisterend naar dramatische liefdesliedjes. Opeens begreep ik de ware betekenis achter nummers die ik voorheen gedachteloos meeblèrde – allemaal dankzij die Grote Liefde, dacht ik. Afspreken met vriendinnen deed ik nauwelijks meer, want elk vrij moment dat ik doorbracht met hen was een gemist moment met Ramon.
 

Waar waren we aan begonnen?

Natuurlijk hadden we het erover, Ramon en ik, hoe we dit moesten vormgeven met vijf kinderen en twee relaties. Waar waren we in hemelsnaam aan begonnen? Aan niks, bezwoeren we elkaar: we doken toch niet met elkaar in bed en maakten toch ook geen plannen voor de toekomst? Maar ondertussen werd elke dag waarop we elkaar niet zagen een beproeving. We sloegen onze lunchpauzes over en vertrokken een uur eerder van ons werk, om een halfuurtje te kunnen zoenen in het bos. Veinsden tripjes naar Ikea, waar we vervolgens zogenaamd niet slaagden. In werkelijkheid zaten we twee uur lang verliefd te picknicken in het park.
 

Fantaseren over golfvriend

Jonas stelde geen vragen meer, maar liet me. Dat gaf een niet te verteren schuldgevoel. Als ik naast hem in bed lag, fantaseerde ik over een toekomst met mijn golfvriend. Over het pittoreske huisje dat we zouden kopen, de horde kleinkinderen die we zouden krijgen. Ook al realiseerde ik me heus wel dat de kinderen ons misschien nooit meer een blik waardig zouden keuren als ze achter ons overspel kwamen. Ons app-verkeer wiste ik wel tien keer per dag: dit mocht gewoon nooit aan het licht komen. En ik zou er weer mee stoppen, echt.
 

Liefdevol opgebouwde gezinsleven

Van echte seks kwam het nooit. We hadden de gelegenheid niet, vond ik, maar als we echt hadden gewild hadden we natuurlijk altijd op de achterbank van de auto kunnen duiken. Zo sloeg ik aan het twijfelen. Want die fling met Ramon was misschien reuze spannend, maar zou een toekomst met hem zo veel beter zijn dan met Jonas? Eigenlijk ontroerde het me hoe Jonas overduidelijk aanvoelde dat er iets was, maar me tijd en ruimte gaf. En de kinderen mijn hemel, de kinderen… Was deze adrenalinekick me werkelijk mijn zo zorgvuldig en liefdevol opgebouwde gezinsleven waard? Niet dus.
 

Verliefd op een ander? Doodnormaal

Ik denk dat als je zo lang samen bent, het doodnormaal is dat je af en toe verliefd wordt op een ander. Verandering van spijs doet eten. Het gras is altijd groener bij de buren. Die clichés zijn er niet voor niets. Misschien is het soms wel even nodig om uit je eigen situatie te stappen, te snuffelen aan iets onbekends, om vervolgens van een afstandje te  bekijken wat je eigenlijk hebt. In mijn relatie kon weinig beter, concludeerde ik drie maanden na de eerste vlinders voor Ramon. Na weer een avondje op de golfbaan, zette ik er een punt achter.
 

Lees ook
Mama gaat vreemd: ‘Mijn man en ik hebben al twee jaar geen seks meer’ >

 

Ik biechtte alles op

Ramon, inmiddels gescheiden, nam mijn nieuws me op z’n zachtst gezegd niet erg in dank af. Hij dreigde Jonas te bellen en onze affaire openbaar te maken op de golfclub. Tja, affaire; we hadden alleen maar gezoend, gefantaseerd en oké, heel veel uren stiekem samen doorgebracht. Hoe erg was dit nou eigenlijk? Tegelijkertijd wist ik dat ik mezelf én Jonas en de kinderen nooit meer recht aan zou kunnen kijken als ik dit zou verzwijgen. In een omgekeerde situatie zou ik het hem de rest van zijn leven moeilijk maken als ik erachter zou komen. Dus wenste ik Ramon veel geluk, reed naar huis en biechtte Jonas alles op, in de gang met mijn jas nog aan. ‘Leg morgenochtend zelf maar uit aan de kinderen waarom ik weg ben’, reageerde hij. En vertrok. 
 

‘Waar is papa?’

Ik had de hele nacht gehuild, toen mijn jongste de volgende ochtend bij me in bed kroop. ‘Waar is papa?’, vroeg hij. ‘Weg’, zei ik, ‘mama heeft iets doms gedaan.’ Mijn dochters kwamen erbij zitten en ik vertelde het hele verhaal, in grote lijnen uiteraard. Dat er een meneer was, dat ik een klein beetje verliefd was geworden, en dat papa dat heel erg vond. Maar dat het wel weer goed kwam, omdat papa en mama heel veel van elkaar houden en niks liever willen dan samen oud worden. Prima verhaal, vond ik zelf, heel plausibel. Maar mijn oudste dochter stormde de slaapkamer uit, om uit te huilen bij het buurmeisje. Wat een puinhoop, dacht ik, nu wisten de buren er ook nog van. 
 

Maximale kinder- en partneralimentatie

Jonas heeft twee weken bij zijn zus gezeten voordat hij eindelijk mijn telefoontjes beantwoordde. Hij had het echtscheidingsconvenant al laten opstellen, met maximale kinder- en partneralimentatie voor mij. Zo is hij. Als ik dan zo nodig weg wilde, kon ik het krijgen, vond hij, maar wel op niveau. Die avond zijn we uit eten gegaan en hebben alles besproken wat ons dwarszat en wat beter kon in onze relatie. Hij was woedend, maar vooral gekwetst. Verdrietig. Hij begreep het ergens ook wel, vertelde hij, alleen niet dat ik werkelijk was gezwicht voor de verleiding.
 

De rest van de familie weet van niks

Vele telefoongesprekken en een week later woonde hij weer thuis. Dat is nu twee jaar geleden en nog steeds zijn we er niet. Ik realiseer me dat ik in alles zal moeten blijven bewijzen dat ik zijn vertrouwen waard ben, dat ik echt voor mijn gezin heb gekozen. Maar hij doet zijn best, en ik ook. Mijn oudste dochter heeft geen woord tegen me gesproken in de weken dat Jonas weg was, maar is haar vrolijke zelf weer nu ze ziet dat we echt heel hard ons best doen, en zelfs weer knuffelend op de bank zitten. Tussen de zus van Jonas en mij hangt een ongemakkelijke spanning sinds het hele gebeuren, maar gelukkig weet de rest van de familie van niks. Ook van de buren heb ik nooit een opmerking gekregen. En de golfclub dichter bij mijn huis bleek een veel voordeliger lidmaatschap te hebben, inclusief een paar moeders van school die er ook weleens een balletje slaan.
 

Verraad naar mijn kinderen

Ik realiseer me dat het heel anders had kunnen aflopen tussen Jonas en mij, al denk ik ook dat het alles scheelt dat Ramon en ik nooit met elkaar naar bed zijn geweest. Maar goed, geestelijke ontrouw is ook ontrouw, beet Jonas me destijds terecht toe, en misschien wel erger dan een beschonken vluggertje met een onbekende na een avond stappen. Het verraad naar mijn kinderen is bovendien minstens zo erg; ook zij hebben tijd nodig om echt te geloven dat het eens maar nooit weer was. Ik sluit niet uit dat mijn hart nooit meer een slag sneller zal slaan voor een ander; ik ben geen robot. Hetzelfde zal gelden voor Jonas. Maar ik denk wel tien keer na voordat ik er nog eens naar handel.
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

 

 

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >