Mama is weg, papa blijft achter: ‘Verdorie, denk ik soms, dit hadden zij en ik samen moeten doen’

Merlijn (43) heeft 3 zoons van 8, 9 en 11. Hun moeder pleegde drie jaar geleden zelfmoord

“Ik denk dat het een vlaag van verstandsverbijstering was. Mijn ex was al een tijdje depressief, iets wat ik al eens met haar had meegemaakt toen we nog geen kinderen hadden. Maar ze was juist net begonnen met antidepressiva. Wilde beter worden, niet doodgaan. Ze had nota bene net een nieuwe auto gekocht. Dat doe je niet als je weet dat je er binnenkort niet meer bent.
 

In de steek gelaten

Mijn oudste zoon was acht toen het gebeurde. Hij heeft het nog vaak moeilijk met het gemis van zijn moeder; voelt zich in de steek gelaten en boos. De jongste twee, toen vijf en zes, hebben een middag gehuild en leken het toen te accepteren. We zijn een jaar in gezinstherapie geweest. Voor rouwverwerking, maar ook om de kaarten opnieuw te schudden: de nieuwe situatie vorm te geven en te accepteren. Eens in de zoveel maanden doen we nog een onderhoudssessie.
 

‘Dit hadden we samen moeten doen’

De overgang van co-ouderschap naar fulltime-vader is groot. We waren al twee jaar gescheiden toen ze besloot uit het leven te stappen. In die periode had ik de helft van de tijd voor mezelf. In mijn weken zonder kinderen werkte ik dag en nacht om in de weken daarna alle tijd voor ze te hebben. Nu moet ik dag in dag uit een fulltimebaan combineren met opvang, voetbaltrainingen, huishouden. Als er opeens eentje ziek is, bijvoorbeeld. Of nu we een middelbare school moeten kiezen voor mijn oudste zoon. Verdorie, denk ik dan, dit hadden zij en ik samen moeten doen.
 

Een netwerk om op te bouwen

Eén keer per jaar ga ik skiën met vrienden, voor de rest schiet mijn sociale leven erbij in. Puur tijdgebrek. Toch heb ik een fijn en warm netwerk waarop ik altijd kan bouwen. Een moeder van school regelt alle voetbaltrainingen van mijn middelste zoon en mijn buren zijn goud waard: als ik een keer te laat ben om de kinderen op te halen of naar een ouderavond moet op school, staan ze altijd klaar om in te springen. De eerste maanden dat de jongens fulltime bij me woonden, hingen ze elk weekend een vers gekookte maaltijd aan de deur.

De band met mijn schoonouders was al bekoeld sinds de scheiding. Ik probeer de kinderen er toch een paar keer per jaar te laten logeren – zo houden ze contact en ik heb de rust keihard nodig. Mijn eigen ouders nemen me de jongens ook regelmatig uit handen. Van de zomer zijn ze een week met elkaar gaan kamperen. Ik ben een avond naar de kroeg geweest en heb de rest van de week geslapen, zo moe was ik.
 

‘Moederintuïtie is van onschatbare waarde’

Er zijn momenten die moeilijk blijven. Knutselt de klas van mijn jongste een moederdagcadeau, dan vraagt mijn zoon of hij een stropdas voor mij mag verven omdat zijn vader ook een beetje zijn mama is. En ik wil nog niet denken aan het moment dat de jongens gaan puberen, dan wordt het pas echt lastig. Moederintuïtie is van onschatbare waarde – al doe ik het als vader ook niet onaardig.
 

Ons heiligdom

Sinds een jaar is er een nieuwe vrouw in mijn leven. Ze heeft zelf kinderen en we wonen niet samen, maar in de weekends doen we vaak leuke dingen. Zitten we na een strandwandeling met vijf kinderen aan de chocomel met bitterballen. Ik ben blij dat we dat geluk weer voelen. Voor mijn jongens is het ook goed, die vrouwelijke energie in huis. Al is het maar omdat ze helpt het huis gezellig te maken, want dat was me nog niet gelukt. Maar de man cave die mijn zoons en ik hebben ingericht op zolder, daar mag geen vrouw aankomen. Dat blijft ons heiligdom tot ze tachtig zijn.”
 

Dit verhaal is er één van een interviewserie in Kek Mama 02-2018.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >