‘Ik kan mijn kinderen niet wéér een scheiding aandoen’

Carina (39) gaat het liefst weg bij haar vriend, maar wil haar kinderen (6, 8 en 11) geen derde scheiding laten meemaken. “‘Mam, wij hebben al drie vaders gehad, hè?’ Mijn jongste dochter was net vier, en ik had de tweede relatie na mijn scheiding, met Sander, zojuist ‘on hold’ gezet. In één klap vergat ik mijn liefdesverdriet, en realiseerde wat ik mijn kinderen aandeed met mijn turbulente liefdesleven. Vanuit de beste intenties, maar met overduidelijk een rampzalig resultaat. Wat voor beeld zouden ze in hemelsnaam krijgen van de liefde, door mijn toedoen?

Verliefd op de herinnering

Ik scheidde van hun vader toen mijn jongste negen maanden was. Hij had een ander, met wie hij een nieuw gezin stichtte voordat de inkt op onze scheidingsakte droog was. We spraken een omgangsregeling af, maar die hield hij welgeteld drie maanden vol. Met de komst van zijn nieuwe zoon, had hij voor onze drie kinderen geen oog meer, en verscheen nooit meer.

Hartverscheurend, vond ik het, maar de kinderen gingen er wonderwel mee om. Toen ik na een jaar was uitgehuild, kwam ik Jacques tegen, een collega van vroeger. Hij had geen kinderen, wel een huurwoning, en aangezien ik met mijn kinderen in ons koophuis was blijven wonen, trok Jacques al snel bij ons in. Naïef, achteraf. Want ik werd verliefd op de herinnering aan wie hij vroeger was, zonder echt te weten tot wie hij zich ontwikkeld had. Dat bleek iemand die vooral zijn eigen plan trok, zelden thuis was, en aanschoof wanneer het hem uitkwam. Een kostganger, meer niet. Ik denk niet dat mijn kinderen zich aan hem gehecht hadden, toen ik hem binnen het jaar zonder een centje pijn de deur uit zette.

Lees ook:
‘Hoe meer hij me kooide, hoe meer hij me van zich afduwde’ >

Niet helemáál single

Met inmiddels een fulltime baan kreeg ik mijn leven in de maanden daarna behoorlijk op de rit. Het was zwaar, de zorg in mijn eentje, maar financieel redde ik het net, en ik had veel hulp van mijn ouders en zussen. We waren happy, de kinderen en ik. En toen kwam ik drie jaar geleden Sander tegen. Op Tinder.

Het verhaal bij zijn profiel bleek niet helemáál te kloppen. Hij zat nog middenin een vechtscheiding, vertelde hij tijdens onze eerste date, terwijl hij had gezegd al jaren single te zijn. Dat was officieel ook zo, maar die scheiding sleepte zo lang voort, dat zijn ex nog dagelijks een rol in zijn leven speelde. Ik was verliefd, en dacht hem er wel doorheen te slepen. Acht maanden na onze eerste ontmoeting, stelde ik hem voor aan mijn kinderen. Een week later ontmoetten we de zijne.

Pauze

Zijn vechtscheiding legde een enorme druk op onze relatie. Bijna elke dag gebeurde er wel iets waardoor Sander weer ontstak in een tirade, of weer woedend aan de telefoon hing bij zijn advocaat. Ik had al zo weinig tijd voor een relatie, en de tijd díe we hadden, ging alleen maar op een negatieve manier naar zijn ex. Ik stelde voor een pauze in te lassen tot hij de boel geregeld had, en lichtte de kinderen in.

Ondertussen ontstonden wel wat haarscheurtjes in ons geluk. De verwijten van zijn ex over Sanders dubieuze omgang met geld – hij drukte zijn inkomen om zo min mogelijk alimentatie te hoeven betalen, maar nam mij wel mee naar luxe restaurants -, zijn onberekenbaarheid en wel erg royale alcoholgebruik, zetten me aan het denken. Toch stond ik met open armen klaar toen hij een paar maanden later een getekend echtscheidingsconvenant voor mijn neus hield, en beloofde dat zijn ex tot het verleden behoorde – op de overdrachten tijdens zijn weekends met zijn kinderen na, natuurlijk. Omdat ik nu eenmaal van hem hield, en – minstens zo belangrijk – door de opmerking van mijn dochter over haar ‘vele vaders’.

Bonusbroertjes

We wonen niet samen, maar in de praktijk zijn we sindsdien altijd bij elkaar. Wanneer Sander zijn kinderen niet heeft, verblijft hij meestal bij ons, en om het weekend wanneer zijn kinderen bij hem zijn, bivakkeren wij met z’n viertjes daar. De kinderen hebben het heerlijk onderling, en noemen elkaar bonusbroertjes en -zusjes.

Er is veel wat Sander en mij bindt. Humor, zorgzaamheid, goede gesprekken en ook op emotioneel vlak diepgang. Maar zijn ex had gelijk over zijn bovenmatige alcoholgebruik, en zijn onvoorspelbare buien maken me onrustig. Hij is heel lief voor de kinderen, maar hoe hij zijn ex heeft laten zitten zonder alimentatie en zelf nauwelijks zorgt voor hun kinderen, vind ik niet chic. Het zegt veel over zijn karakter. Dat benoem ik ook, maar bespreekbaar is het niet: het eindigt óf in ruzie, óf hij ontkent het.

Ik weet steeds minder zeker of ik nog wel een toekomst zie met Sander. Of ik mijn leven niet teveel heb laten bepalen door mannen, en eigenlijk niet beter kan kiezen voor een leven alleen met mijn kinderen. Wel zo rustig. Maar dan hebben we het weer een avond gezellig, en denk ik: hij is toch ook heel lief. Bovendien: ik kan mijn kinderen toch niet wéér een scheiding aandoen? Dan nemen ze het fenomeen relatie nooit meer serieus en teken ik ze voor het leven.

Ik zit het nog wel even uit.”

Scheiden of blijven? Lees hier de tips van psycholoog Sandra van Scheijndel.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >