‘Ik betrok mijn man te weinig bij de opvoeding van ons kind’

Op Scary Mommy legt ze uit waarom.

‘Ik was bang dat hij het niet goed zou doen’

‘Als mijn man vroeg of hij ergens mee kon helpen, verwachtte ik van ‘m dat hij uit zichzelf initiatief zou nemen’, schrijft Lauren. ‘Mijn vader stopte op jonge leeftijd met werken en deed alles thuis. Hierdoor dacht ik dat alle mannen wel wisten hoe om te gaan met het ouderschap.’ Daarbij liet Lauren haar partner niet altijd toe: hij wist niet hoe bepaalde dingen moesten, omdat ze hem nooit bij het proces betrok. ‘Waarom niet? Omdat ik bang was dat hij het niet goed zou doen.’ En was Laurens man een keer alleen met hun zoon, dan controleerde ze alles. ‘Heeft-ie wel genoeg water gedronken? Kreeg hij twee koekjes voor het avondeten?!’

Lees ook
Relatiecrisis na de kinderen: ‘Misschien moeten we er maar mee ophouden’ >

‘Een openbaring’

Tot het haar op een dag te veel werd: ze voelde zich alleen, kon de enorme verantwoordelijkheid niet meer aan en als er iets fout ging, had ze altijd het gevoel dat het háár schuld was. Lauren: ‘Dit was voor mij een openbaring. Mijn verwachtingen tegenover hem waren veel te hoog. Ik hoopte dat hij zou begrijpen wat ik nodig had zonder dat ik iets aan ‘m hoefde te vragen. Ik wilde dat hij mijn uitputting, frustratie en angst voelde zonder dat ik er zelf over moest beginnen, maar eigenlijk moest ik hem gewoon niet buitensluiten. Hij wilde me namelijk wel helpen, maar hij wist gewoon niet hoe.’

‘Sterke punten’

Nu Lauren en haar man veel beter samenwerken, is dat voor haar een verademing. ‘Het zal mijn man een worst wezen of de kleding van onze zoon wel bij elkaar past, en ook maakt hij zich niet druk over of ons kind wel genoeg heeft gedronken, maar hij heeft andere kwaliteiten: hij geeft advies over vriendschap, leest veel voor en gaat samen met ons kind naar doktersafspraken. En door deze sterke punten van elkaar te herkennen, brengen we de het ouderschap in balans.’