‘Hoe doen alleenstaande moeders met fulltime banen dit?’

01.05.2016 05:30

Och, wat kan ik grootmoedig kijken. Vorige maand belde Francois met een vriend. “Weekje weg? Mannen onder elkaar? Nou eeeeeeh…” Ik toverde hem meteen tevoorschijn. Mijn ik-gun-jou-de-wereldhoofd. “Tuurlijk, géén probleem”, vormden mijn lippen. Alles van me verborg de paniek achter mijn ogen. “Oei. Die week heb ik ongeveer 275 deadlines. Hoe? Doe? Ik? Dat?”

Zondag vertrok hij. Ik sprak mezelf monter toe. Ik moest deze week domweg zien als een vrolijke uitdaging. Zei ik nou echt dat vreselijke jeukwoord uitdaging? Ik zei het. Ik was niet alleen grootmoedig maar ook verward.

 

Natuurlijk lukt het allemaal wel

Op zich lukt het natuurlijk allemaal wel. Ik ben geen imbeciel en best in staat kinderen op tijd te voeden, te badderen, aan te kleden en te troosten. Het enige wat er bij inschiet is mezelf op tijd te voeden, badderen, aan te kleden en te troosten. Laat staan dat ik eraan toekom romantisch te smachten naar mijn lief. En ik haal al mijn levens zo door elkaar. Op de fiets op weg naar een interview hoor ik opeens dat ik overdreven blij Ik zag twee bijen samen vrijen tegen mezelf zing, terwijl ik mijn hongerige kind tijdens het koken I will surviiiiiiiive toeblèr.

 

Zelf nog in ondergoed

Ik maak me de hele dag druk om de krentenbollen van de oudste en vergeet boodschappen voor mezelf te halen. Ik heb mijn jongens ’s morgens superduper aangekleed in spijkerbroek, AC/DC- en Beastie Boys-shirtje om te ontdekken dat ik vlak voor we weg moeten zelf nog in mijn ondergoed sta. Even later vind ik vlak voor een werkbespreking nog een aangekoekte snoetenpoetser en een Ninja Turtle in mijn tas, die ik snel in mijn broekzak verstop.

 

Als een idioot naar school

Eenmaal thuis ontdek ik dat ik als een idioot naar school moet. Ik verslik me in mijn laatste slok koffie, raak verstrikt in mijn sjaal, kan nergens mijn fietssleutel vinden en realiseer me eenmaal bezweet en wel op school dat ik totaal vergeten ben een toverdoos voor de magieweek in elkaar te fröbelen. Wat moet ik straks zeggen? “Die doos? Weggetoverd, haha!”

 

Hoe doen alleenstaande moeders dit?

Hoe doen alleenstaande moeders met fulltime banen dit? Zij zijn de echte goochelaars en ik heb diep respect voor ze. Al was het maar omdat ik na een week mijn kop weer nestel in het kuiltje naast Francois’ sleutelbeen en hij zachtjes mompelt: “Ik heb je gemist, schatje.” Ik knik. Ik hem ook. Meer dan hij weet.

 

Roos Schlikker (40) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.