Bernette verliet haar man na een verhouding van zeven jaar: ‘Als vrienden klopt onze relatie beter’

“Ik begon iets met Raoul omdat mijn ouders hem zo leuk vonden. We kenden elkaar al sinds onze vroege tienerjaren; onze ouders tennisten samen en wij aten ondertussen stiekem de kantine leeg. Hij gaf me mijn eerste kus toen ik vijftien was en hij was de eerste met wie ik het bed deelde op mijn zeventiende. Niet omdat ik nou zo verliefd op hem was. Hij was op de één of andere manier gewoon de eerst aangewezen persoon in mijn leven, omdat hij er altijd al geweest was.

Gek genoeg noemden we het zelf geen verkering, maar we werden ook niet verliefd op anderen. Toen we gingen studeren, brachten we nog steeds als vanzelfsprekend alle weekends samen door. We wisten niet beter. Ik hield van hem, we hadden de verliefdheidsfase gewoon overgeslagen – al vertelde hij jaren later dat hij op veertienjarige leeftijd nachtenlang van me wakker lag. Raoul was de enige die alles van me wist en bij wie ik altijd terecht kon. Het leek dus logisch dat we op ons twintigste gingen samenwonen. We kregen kinderen, we hadden allebei een fijne baan; ons gezinsleven was een geoliede machine. En toen verhuisden we naar een nieuwbouwwijk.

Stappen

Iedereen in onze straat had min of meer dezelfde achtergrond. Kleine kinderen, drukke banen. Ik raakte bevriend met een groep buurvrouwen, met wie ik regelmatig ging stappen. Er ging een wereld voor me open. Met nieuwe mensen, nieuwe ervaringen, voorbeelden van hoe het anders kon. Mijn hele leven had alleen om Raoul gedraaid, en nu ontdekte ik dat er een hele wereld lag, waarvan ik nooit geproefd had. Tijdens één van die stapavonden ontmoette ik Sander.

Mijn dochter was net één. Ik gaf nog borstvoeding. Raoul en ik hadden nooit ruzie; er waren nul redenen om ongelukkig te zijn. En toch bekroop me het gevoel dat ik mijn leven aan me voorbij liet trekken. Ik was gesetteld voor de eerste de beste, zonder ooit om me heen te kijken en kritisch na te denken over wat voor man nu écht bij me paste.

Sander maakte iets in me wakker wat ik nog niet kende. Voor het eerst in mijn leven werd ik verliefd. Hij was ook getrouwd, had al grotere kinderen die hij makkelijk af en toe een paar uurtjes alleen kon laten. Op zulke momenten, wanneer ik mezelf vrij kon spelen, spraken we af. Alles met Sander was een overtreffende trap van wat ik kende met Raoul – en meer. De seks, de gesprekken, de liefde.

Dubbelleven

Ik belandde in een onmogelijke spagaat. Met Raoul was het leven gezapig. Veilig en voorspelbaar. Met hem had ik geen diepe, filosofische gesprekken en stomende vrijpartijen, en we kenden elkaar zo goed, dat we elkaar nog nauwelijks konden verrassen. Tegelijkertijd vond ik dat ook een prima basis voor mijn kinderen: ons leven was stabiel. Dat zette ik toch niet op het spel voor een stomme verliefdheid? Bovendien: dánkzij die verliefdheid, hield ik mijn gezinsleven prima vol.

Dus hield ik mijn verhouding geheim. Een maand, een jaar, drie jaar. En voor ik het wist waren we zeven jaar verder. Toen zei Raoul op een avond: ‘Ik weet dat je al lang van een ander houdt, ik denk dat het tijd is dat je een besluit neemt over wat je echt wilt.’ Noem me laf, maar ik was blij dat hij het voorzetje gaf. Natuurlijk werd ik al tijden verteerd door schuldgevoel. Ik leidde een dubbelleven omdat ik te schijterig was een beslissing te nemen, en daarmee ontnam ik Raoul de kans op een oprecht gelukkig leven. Ik verdeed zijn tijd.

Lees ook:
‘Pas na mijn scheiding werd ik voor het eerst in mijn leven echt verliefd’ >

Hechter dan ooit

Niet zeker van wat ik echt wilde, besloot ik daarom een time-out in te lassen. Raoul was er kapot van, de kinderen boos. Maar eenmaal alleen in een tijdelijk appartementje, realiseerde ik me wel dat ik nu pas dichtbij mezelf kwam. Sander schrok zich rot van mijn beslissing. Met alle vrijheid aan mijn kant, verdween opeens een stuk van het geheime dat onze relatie zo spannend maakte. Hij maakte geen aanstalten zijn gezin te verlaten en eigenlijk vond ik dat zo erg ook niet.

Drie maanden na mijn vertrek vroeg ik de scheiding aan. Raoul en ik zijn sindsdien, nadat zijn eerste boosheid gezakt was, dichter naar elkaar toe gegroeid. We doen de opvoeding nu samen als goede vrienden. Zonder alimentatieregelingen, gewoon de zorg fifty-fifty. De kinderen varen er wel bij.

Ook Raoul realiseerde zich na onze breuk pas dat we meer genoegen namen met elkaar, dan dat we echt voor elkaar hadden gekozen. Het is wat onconventioneel, maar als gezin heeft de scheiding ons hechter gemaakt; het is weer gezellig. We hebben allebei nog geen nieuwe relatie. Twee keer per jaar gaan we met elkaar en de kinderen op vakantie, en in de weekends eten we altijd samen. Met het label vriendschap klopt onze relatie stukken beter. Ik weet niet hoe het loopt wanneer één van ons een ander tegenkomt, maar tot nu heeft de scheiding ons niets anders dan goeds gebracht.”
Scheiden of blijven? Lees hier de tips van psycholoog Sandra van Scheijndel.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >