Anniek Pheifer: “Het is eigenlijk best bijzonder dat we nog samen zijn”

Terugkijkend heeft ze veel dingen in een korte tijd gedaan, verliefd worden, een huis kopen, moeder worden. Ze werd in één keer het volwassen leven in geslingerd. Het was, na de geboorte van Willem (8), dan ook even zoeken. “Pas als je kind is geboren realiseer je je wat het is, het moederschap. Als je zo’n klein hummeltje vasthoudt weet je: ik ben altijd verantwoordelijk voor hem. Dat vond ik best zwaar. Je kunt niet zeggen: nu ben ik even geen moeder. Ik was blij met Willem en vond hem lief, maar meer verwonderd dan dat ik instant liefde voelde. Daar schrok ik van. Het is natuurlijk een kwestie van wennen, na drie weken was het al heel anders. Maar toch, er zijn vrouwen met meer talent om moeder te worden dan ik. Mijn zus, bijvoorbeeld, is een geboren moeder. Als ik haar met haar dochter zie – het gaat haar zo makkelijk af. Ik was in het begin juist heel paniekerig. Willem huilde de eerste maanden elke avond tussen zes en tien uur. Met Douwe (5) ging het beter. Ik wist wat ik kon verwachten. Ik gun eigenlijk iedereen een tweede kind, omdat dat een stuk relaxter gaat. Alles wat je bij die eerste over the top doet, doe je bij die tweede niet. Om ons heen had iedereen gezegd dat met een tweede kind je leven voorbij is, maar ik vond het peanuts. Douwe durfde ik tien minuten te laten huilen. Bij Willem stond ik met geknepen billen achter de deur en pakte hem na een paar seconden al op. Dat vond ik misschien wel het zwaarste aan die eerste jaren, dat je alles moet uitvinden. En dat in een constante moeheid. Met kots en snot op je kleren. Ik kon ook niet meer relativeren en denken: het is een fase, straks wordt het weer leuk. René en ik schoten van opperste verliefdheid in een fase die niet eens op verliefdheid leek, maar eerder een soort bootcamp was. Ik was ook niet altijd de leukste voor hem. Het is eigenlijk best bijzonder dat we nog samen zijn.”

Elkaar weer vinden

Dát ze nog samen zijn komt volgens Anniek omdat ze beiden hebben besloten: bij jou ga ik niet weg. En dat ook expliciet tegen elkaar uitspraken. “Dat waren niet altijd de leukste gesprekken hè, want we zeiden ook: ‘Ik vind jou nu niet meer leuk.’ Dat was hard, maar wel eerlijk. Nu denk ik: wat fijn dat we dat gewoon tegen elkaar konden zeggen. We schrokken er natuurlijk ook van, maar het was heel prettig om te kunnen uitspreken dat het zwaar en moeilijk is en tegelijkertijd te voelen dat je niet weg wilt bij elkaar. En als je dat weet, doe je ook je best om elkaar weer te vinden. Bovendien, wat is het alternatief? Dan vind ik iemand en hij iemand, en dan? We hebben deze kinderen samen gekregen en zijn gelukkig met elkaar. Het was niet altijd even romantisch misschien, maar hij was wel de man met en bij wie ik wilde zijn. Ik ben verliefd op hem geworden omdat ik met hem kon lachen, praten, samen zijn, vrijen. Zes maanden later zaten we op een bankje onthutst voor ons uit te staren omdat ik zwanger was. We wilden graag een kind, maar dat het allemaal zo snel zou gaan, hadden we niet verwacht. We moesten elkaar nog leren kennen, ontdekken en tegelijkertijd onszelf als ouders uitvinden. Als je lang bij elkaar bent, weet je dat je tegen elkaar kunt duwen en dat de ander je dan toch wel opvangt, maar dat gevoel hadden we nog niet. Dat was in het begin ook wel moeilijk: ik durfde niet alles tegen hem te zeggen en hij niet tegen mij omdat we nog niet wisten wat we aan de ander hadden.”

Leuke man

Toen de babystorm min of meer was gaan liggen, zag ze in hem weer die leuke man op wie ze verliefd was geworden. En vice versa. “Willem en Douwe zijn groter, het wordt allemaal makkelijker. En daar plukken we de vruchten van. Laatst was Douwe bij een vriendje aan het spelen en Willem ergens aan het voetballen en hadden René en ik zomaar een paar uur samen. We gingen een beetje door de buurt struinen. Op zo’n moment komt mijn liefde voor hem in volle hevigheid naar boven. Ik keek opzij en dacht: jij bent zo ontzettend leuk.”

Weer ruimte

Neemt niet weg dat er af en toe ruzie is in huize Pheifer Van Zinnicq Bergmann. “Twee jaar geleden kregen we tijdens onze vakantie in Frankrijk een knallende ruzie. Ik weet niet eens meer wat de aanleiding was, maar het ging in ieder geval over verwachtingen die niet uitkwamen en de teleurstelling die daarop volgt. In de drukte van ons leven miste ik René en hij mij, en gek genoeg maakten we daar ruzie om. De volgende ochtend werden we moegestreden wakker, met een murw geslagen gevoel. Het was een van de meest verschrikkelijkste, maar ook de meest fantastische momenten in onze relatie. We waren niet meteen oké met elkaar, maar er was weer ruimte. Het heeft ons alleen maar verder gebracht.”

Lees hier alle BN’er interviews.