‘Als ze mijn nieuwe vriend ontmoeten, dan maar zo spontaan’

“Mam…?” Merlijn kijkt me aan met een blik die ik maar al te goed ken: óf hij wil iets van me gedaan krijgen, óf hij heeft iets gedaan wat niet mag.
“Zing het eens”, knipoog ik, en zet me schrap.
“Nou…” Hij friemelt aan mijn haar en lacht verlegen. Dan neemt hij een diepe hap lucht en zegt: “Ik heb het heus wel gezien hoor, de hartjes op je telefoon.”

Dat hij er met een twinkeling in zijn ogen bij lacht, stelt me gerust.
“O, héb jij dat?”, grijns ik.
En vraag me af hóe dan; ik scherm mijn app-contact met Ben met uiterste precisie af voor mijn kinderen.
“Toen jij moest plassen en je telefoon op de bank lag. Het floepte zo in je scherm. Van de vader van Roos, van vakantie.”

Sherlock Holmes kan aan dit detectivewerk nog een puntje zuigen, dat moet ik toegeven.
“Dan vindt hij me vast heel aardig”, antwoord ik, en spring op van de bank. “Zal ik tosti’s maken?”
Die afleidingsmanoeuvre werkt. Terwijl ik onze lunch in het tosti-ijzer stop, zet ik snel de meldingen uit van WhatsApp.

Lees ook:
‘Ik ben nog nooit zó verliefd geweest’ >

Stem uit duizenden

Hoewel de zakelijke kant van onze scheiding nog steeds niet helemaal is afgewikkeld – Tim en ik delen nog steeds de hypotheek op het huis waarin hij woont – loopt de omgang tussen Tim en de kinderen sinds de laatste maanden onverminderd soepel. Oscar en Merlijn lijken het goed bij hem naar hun zin te hebben, en ik hoor ze niet meer over vrouwen. Tim heeft zelfs uit eigen beweging winterjassen met ze gekocht.

Hij is toevallig op zakenreis tijdens één van zijn weekends met de kinderen, als een week of vier na het app-incident opeens de deurbel gaat, terwijl ik sta te koken. Merlijn doet open, en op datzelfde moment hoor ik een stem die ik herken uit duizenden: Ben.

Shit.

Onwennig loopt hij de woonkamer in, geschrokken.
“Het is toch niet jouw weekend?”, fluistert hij wanneer hij me drie platonische zoenen geeft.
“Zakenreis”, sis ik.
Tegelijkertijd moeten we lachen. Wat doen we eigenlijk moeilijk, denk ik. De kinderen hebben Ben en zijn dochter uitgebreid meegemaakt op vakantie; het zou eerder raar zijn als we géén contact meer zouden hebben. Bovendien: ik ben al meer dan twee jaar gescheiden, Ben en ik willen graag een toekomst samen en we kennen elkaar ruim vier maanden. Misschien is het juist wel goed dat ‘de ontmoeting’ zo ongepland verloopt.

‘Ben jij verliefd op mijn moeder?’

“Nou, wat gezellig dat je langskomt!”, roep ik dus maar, quasi-spontaan.
Oscar en Merlijn spelen alweer door alsof er niks aan de hand is. Ik draai de kookpitten uit, schenk twee glazen wijn in en besluit ter plekke een borrelavond te houden. Het is weekend, de jongens kunnen uitslapen: go with the flow.

Binnen tien minuten zitten Oscar en Merlijn bij ons op de bank.
“Ben?”, begint Merlijn. “Ben jij verliefd op mijn moeder?”
Eh, is dit míjn kind?
Ben lacht.
“Nou, ze is wel heel lief en mooi, hè jongens?”, antwoordt hij. “Vinden jullie dat ook?”
Oscar en Merlijn knikken enthousiast.
“Hoe zouden jullie dat vinden?”, vraagt hij, “als iemand opeens verliefd is op jullie moeder?”
“Leuk!”, antwoorden de kinderen in koor.
Ik smelt als ik zie hoe natuurlijk hij het gesprek met de jongens oppakt. Dat we een ‘openbare’ afspraak met de kinderen luchtig zouden aanpakken hadden we al wel besproken, maar hoe dat dan precies moest plaatsvinden, daar waren we nog niet over uit.
“Maar inderdaad: ik ben verliefd op mama”, vervolgt Ben.
“Ha! Ik wist het wel!”, giert Merlijn het uit. “En jij, mam? Ben jij ook verliefd op Ben? Want dan kunnen jullie verkering nemen. Eindelijk!”

‘Wij spelen wel even boven’

Het is nu of nooit, denk ik: zo spontaan doet de kans zich niet meer voor. Het is niet dat we het niet toch al van plan waren, De Introductie. Alleen nog niet nu – al weet ik niet helemaal zeker waar we nog op zaten te wachten. Met mijn hart in mijn keel – laat ze er alsjeblieft blij mee zijn – zeg ik: “Ja, ik ben ook verliefd op Ben.”
“Oeh yo! Ik heb jullie gewoon gefixt!” Merlijn huppelt door de woonkamer. “Gaan jullie elkaar nu ook kussen? Wij willen wel even boven spelen, hoor.”
Plichtmatig geven Ben en ik elkaar een kusje op de mond, en lachen. De rest van de avond dartelen de kinderen een beetje om ons heen, heel ontspannen. Wanneer Ben bijtijds weer vertrekt en ik de jongens op hun verzoek samen in mijn bed leg, zeg ik: “Wij blijven altijd een team, hè. Er zullen geen belangrijke dingen voor jullie veranderen. Zoals school, of vriendjes. Ons leven blijft ons leven.”
“Ik hoop dat jullie gaan trouwen”, glundert Oscar. “Ja, en dat Roos dan bij ons komt wonen”, zegt Merlijn.
“Dromen jullie maar lekker verder”, steek ik mijn tong naar ze uit. Wat zullen wij lekker slapen vanavond.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >