‘Als het maar even anders was gelopen, was ons zoontje er niet geweest’
Beeld: Shutterstock
Op een dag kijk je in de spiegel en denkt: misschien is het ook wel mijn schuld dat het tussen ons is misgelopen. En dat zou zomaar het moment kunnen zijn dat je op je knieën terug wil kruipen.
Romee (34) bleef alleen achter toen haar vriend in Sri Lanka op zoek ging naar zijn roots. Nu hebben ze een zoontje van twee.
“‘Niet te geloven, Romee,’ zegt mijn vriend weleens als hij met onze zoon speelt, ‘het had maar even anders hoeven lopen en hij was er gewoon niet geweest.’ Arush en ik waren al sinds ons vijftiende bij elkaar toen ik vijf jaar geleden over kinderen begon. We waren 29, afgestudeerd en woonden samen. Hoog tijd voor een baby, vond ik. Hoog tijd voor een gesprek, vond mijn vriend.
‘Hij wilde er niks van weten’
Hij was nog helemaal niet toe aan een gezin. Eerst moest hij in het reine komen met zijn eigen adoptie. Hij komt oorspronkelijk uit Sri Lanka en wilde meer weten over zijn afkomst en babytijd. Ik probeerde hem te steunen, maar hij raakte volledig verstrikt in zichzelf. Het was hartverscheurend. Voor het eerst in ons leven kreeg ik geen grip op hem.
We modderden een beetje voort, tot hij op een dag thuiskwam met de mededeling dat hij naar Sri Lanka ging om zijn familie te zoeken en zijn land en cultuur te leren kennen. Hij had geen idee of hij ooit weer terug zou komen; ik moest mijn gezin maar met een ander starten. Ik wilde met hem mee, die baby kon wel even wachten, maar hij wilde er niks van weten.
Geen groter geschenk
Achteraf had hij ons geen groter geschenk kunnen geven. Hij liet me gebroken achter, maar eenmaal alleen ontdekte ik dat ik prima voor mezelf kon zorgen. Ik had alle tijd voor vriendinnen, kreeg promotie op mijn werk en deed waar ik zin in had. Alsof ik mijn jeugd inhaalde. Mijn kinderwens verschoof naar de achtergrond. Ik veranderde mijn huis, probeerde tijdens een feest een pilletje en had voor het eerst in mijn leven seks met een ander. Ik voelde me licht en vrij, al miste ik hem verschrikkelijk.
‘Ik mis je’
Na een paar maanden vond Arush zijn moeder. ‘We hebben precies dezelfde handen’, mailde hij. ‘En het eerste wat ze me vroeg is of ik kinderen heb. Ik mis je.’ Toen hij negen maanden later weer in Nederland was, maakten we af en toe een afspraak. Stapje voor stapje kwamen we dichter bij elkaar. We moesten ons blijkbaar los van elkaar ontwikkelen om elkaar weer te vinden.
Op een zondagochtend zei Arush: ‘Ik wil het ook schat, een gezin samen.’ Drie maanden later was ik zwanger. ‘Nu begrijp ik pas hoeveel mijn moeder van me moet hebben gehouden om me af te staan’, zei hij toen hij onze zoon in zijn armen hield. ‘Ik ben je zo dankbaar dat jij me een familie geeft.’ Toen wist ik zeker dat het goed zat tussen ons: dit heeft zo moeten gebeuren.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook.
