Waarom het goed is om af en toe je geduld te verliezen

Werkte het met geduld maar net zo als met het benzinewijzertje van de auto. Dat je precies ziet hoeveel je nog over hebt, zodat je dat zorgvuldig gedoseerd in kunt zetten en soepel de dag door kunt rollen. Dat je bij kan tanken wanneer de bodem in zicht dreigt te raken zou ook ideaal zijn trouwens. Het metertje staat vaak al in het rood voordat je er erg in hebt.
 

Geduld-meter

Waar dat geduld bij mij aan opgaat? Aan de kleuter die niet uit bed te porren is. Die per se die ene legging aan wil die in de was zit. In ieder geval niet het setje dat ik de avond ervoor heb klaargelegd om het ochtendritueel te bespoedigen. Aan de boterham die niet opgegeten wordt. De melk die omgaat. Twee keer. Drie keer. Een rits die niet dichtgaat. En natuurlijk een (uiteraard doorgelekte) poepluier van de peuter op het moment dat ik, al ietwat aan de late kant, de deur uit wil stappen. Uiteindelijk duw ik vijf minuten na de schoolbel, excuses mompelend aan de juf, een kind over de drempel van het klaslokaal. En zo zit ik, nog ver voordat de ochtend op de helft is, aan mijn derde bak koffie en tel ik de minuten af totdat mijn jongste hartenlapje aan haar middagslaapje begint. Maar o, wat hou ik van dat poepende minimensje.
 

Bloed onder je nagels vandaan halen

Wat is dat toch? Dat die kleine mormels van wie je zo ongelooflijk veel houdt tegelijkertijd het bloed onder je nagels vandaan kunnen halen? Dat ze iets in je naar boven halen waarvan je niet wist dat het in je zat? En wat je liever ook zo had gehouden. Want eerlijk is eerlijk, dit gaat niet over mijn beste kant. Ik kan mezelf behoorlijk stom voelen als ik op het punt sta te ontploffen tegen een kleuter dan wel peuter die iets kleuterachtigs dan wel peuterachtigs heeft gedaan.

Ik wéét dat ik onredelijk ben op zo’n moment. Toch is het niet te stoppen. Tegelijk denkt mijn opgefokte hoofd: ik ben een slechte moeder. En ook: mijn kinderen raken getraumatiseerd. Ik stort bijna verticaal naar beneden in een neerwaartse spiraal, waar het verdraaid lastig is weer uit te klimmen.
 

Lees ook
Kappen met schreeuwen: Jorinde doet poging tot positief opvoeden >
 

‘De perfecte moeder’

Een klein rondje onder vriendinnen leert mij dat het overal hetzelfde liedje is. Dit zijn mensen aan wie ik mij spiegel en bij wie ik herkenning vind. We pakken veel situaties hetzelfde aan. Als ik vind dat zij het goed doen, dan zal jeugdzorg ook wel niet een-twee-drie aan mijn voordeur staan. Sterker nog, af en toe je geduld verliezen kan ook heel goed zijn voor je spruiten. Want wat hebben zij er nou aan als ze opgroeien in een perfect gezin, waar alles altijd rozengeur en maneschijn is en waar ze niet worden klaargestoomd voor het echte leven? Je zou je kunnen afvragen of ‘de perfecte moeder’ (nooit onredelijk, altijd zin om te knutselen/te stoeien/hutten te bouwen, geduldig culinaire hoogstandjes bakt met kindlief, altijd pais en vree onder haar dak, tegelijk het huis spic en span én bij met de was) eigenlijk wel zo perfect is.

Het is nogal onrealistisch om te denken dat ik altijd alles goed doe. Die ene schoolpleinmoeder bij wie het er wel zo uitziet, heeft ook haar issues. Heus. Zij is er alleen wat beter in die te verbergen. Dat kan in mijn geval ook niet, want probeer maar eens onopvallend een peuter in een autostoeltje te wurmen die op standje gehoorbeschadiging met alles wat ze in zich heeft tegenstribbelt, terwijl je zo’n beetje óp het schoolplein geparkeerd staat. Kijk, het liefst bescherm ik mijn kwetsbare schatjes tegen de grote boze wereld en wil ik diep vanbinnen dat ze nooit iets vervelends meemaken. Tegelijkertijd weet ik dat het leven niet zo werkt, dus kan ik ze maar beter een beetje weerbaarheid proberen mee te geven. Mijn strijdplan is dat ik minimaal een keer per maand/week/dag/dagdeel (afhankelijk van hoeveelheid slaap, cyclus, stress en andere factoren) eens flink mijn geduld verlies. Het laat mijn kinderen zien dat niemand altijd alles uitmuntend doet, zelfs mama niet. Het leert ze om rekening te houden met anderen, ook als die onvoorspelbaar of onredelijk uit de hoek komen.
 

Sorry

Ik heb me ook voorgenomen om verschillende situaties dusdanig aan te pakken dat ik mijn excuses moet aanbieden. Want ik vind het belangrijk dat ze dat ook leren. “Sorry lieverd, mama reageerde hier te boos op.” Of: “Het spijt me schat, dat ik je enorme knalroze My Little Pony van de rommelmarkt, die alleen maar prachtige schelle liedjes zingt, per ongeluk kapot heb laten vallen en hem daarom maar heb weggegooid.” Als ik maar vaak genoeg laat zien hoe je sorry zegt, leren ze het ook toe te passen bij hun eigen onhandigheden. We knuffelen het goed, lezen een boekje, gaan samen knutselen of ze mogen – als ik het heel bont heb gemaakt – iets lekkers uitzoeken in de winkel. Dit is overigens waar het fenomeen comfortfood haar intrede doet, waar ik me dan ook weer slecht over voel, maar dat terzijde. Hoewel ze soms een kant in mij naar boven halen waarvan ik pas weet dat ik die heb sinds ik moeder ben, vind ik mijn kinderen de aller-, aller-, allerliefste wezens op deze planeet. Ik laat ze maar gewoon kind zijn. Ook als daarbij hoort dat er een om drie uur ’s nachts om een beker warme melk met honing schreeuwt omdat ze dorst heeft.

En dat ze daarna de pan uit flipt omdat ze alleen maar water kan krijgen. En dat ze mij daarmee vervolgens anderhalf uur uit mijn slaap houdt (deze battle heb ik trouwens gewonnen, dank u). Als ik mijn kinderen de ruimte geef om zichzelf te zijn, dan mag ik af en toe best mijn geduld verliezen. Want de perfecte moeder plakt haar bloedeigen schatjes zo nu en dan maar wat graag achter het behang, om ze daar vervolgens met alle liefde weer achter vandaan te plukken en helemaal plat te knuffelen.
 

Dit artikel staat in Kek Mama 09-2019.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!