Sorry, sorry en nogmaals sorry: deze moeders zijn ook maar een mens

Linda (40), moeder van Mila (3): “Mijn dochter eet vrij weinig, soms tot mijn grote frustratie. Elke avond moet ik kunst- en vliegwerk uithalen om haar een paar happen te laten nemen. Op een avond was Mila weer moeilijk aan het doen. Ze klaagde dat het eten te heet was. Ik snauwde naar haar dat het eten hooguit warm was, maar zeker niet heet. Bleek er dus per ongeluk achterlijk veel hete peper in te zitten. Ik voelde me echt een Cruella. Toen heb ik mijn excuses aangeboden en sindsdien probeer ik haar ‘gepiep’ wat serieuzer te nemen.”
 

Onhandig

Laura (38), moeder van Noa (6) en Jesper (4): “O wat kon ik me ergeren aan Noa’s onhandigheid als peuter. Niets kon veilig op tafel staan, alles maaide ze om met haar handjes. Ruim tweeënhalf jaar lang werd ik hierom met regelmaat boos op haar. En toen bleek ze hartstikke verziend te zijn: +8. Oeps. Ik bood mijn excuses aan voor al die keren dat ik op haar mopperde na een ongelukje. Als ik nu oude foto’s terugkijk, kan ik me niet voorstellen hoe ik haar luie oog ooit over het hoofd heb kunnen zien.”
 

In slaap gevallen

Eline (39), moeder van David (10): “Mijn zoon had een keer een optreden op school waar hij zou zingen met de klas. Ik zou op tijd komen en witte kleding voor hem meenemen, want iedereen moest in het wit. Hij was heel trots en had er echt zin in. De nacht ervoor had ik bijna niet geslapen en die ochtend kwam mijn moeder langs die eindeloos bleef plakken.

Toen ze eindelijk weg was, ging ik nog even op de bank liggen met een tijdschrift, en viel toen prompt in slaap. Ik werd pas wakker toen de weekuitvoering afgelopen was. In paniek reed ik naar school en keek door het raam van zijn klas naar binnen – waarschijnlijk met de blik van een labiele gek.

David stormde naar buiten en huilend vielen we elkaar in de armen. Ik bleef maar sorry zeggen, hij herhaalde: ‘Ik zocht je de hele tijd, maar ik zag je nergens.’ Na een paar minuten vond de juf het wel genoeg en zei: ‘Kom op, er is niemand dood.’ Dat klopte, maar toch, ik vond het vreselijk voor hem. David herinnert me er nog geregeld aan. Vier jaar later. En dan voel ik me weer net zo schuldig.”
 

Sorry, sorry en nogmaals sorry

Marieke (38), moeder van Emma (9): “Ik bied mijn dochter zo vaak mijn excuses aan. Als ik weer eens tegen haar uitval omdat ik het eigenlijk te druk heb en een verkeerde planning heb gemaakt, als ik haar weer eens vals heb beschuldigd (bijvoorbeeld van het achteroverdrukken van een pak koekjes, terwijl ik die met mijn warrige kop zelf per ongeluk in het gootsteenkastje had gezet) of als ik haar verkeerd heb begrepen – meestal doordat ik met een half oor luisterde omdat ik ondertussen op Instagram zat. Sorry, sorry en nogmaals sorry.”
 

Honger

Cato (29), moeder van Boris (7 maanden): “Je excuses aanbieden aan een baby: klinkt onzinnig, maar ik deed het laatst. Boris was om drie uur ’s nachts aan het gillen en mijn vriend zei al vijf keer dat hij honger had. Maar dat kón niet, zo beweerde ik stellig. Ik ken Boris’ ritme op mijn duimpje – hij lijkt wel een machine, zo punctueel als hij om een voeding roept. En ’s nachts heeft hij nooit honger, hij sliep al na twee maanden door zonder nachtvoeding. Maar dit geblèr ging wel heel lang door, dus na twee uur heb ik toch maar een flesje gemaakt. Een voeding die binnen vijf minuten naar binnen werd geklokt. Het spijt me, lieve schat.”
 

Sorry, verkeerde voorbeeld

Janneke (30), moeder van Vic (5): “Ik zeg elke dag sorry tegen mijn zoon als ik weer eens een harde boer laat. Zo stom: ik wéét dat ik het niet moet doen. Dat ik een verkeerd voorbeeld geef en ik niet gek moet staan te kijken als Vic het mij in gezelschap nadoet. En toch doe ik het, met een slap ‘o jee, sorry’ erachteraan.”
 

Voet tussen de deur

Myra (32), moeder van Felicia (6) en Alex (4): “We hadden haast en uiteraard liet Alex zich op dat moment niet vangen om z’n jasje aan te doen. Ik was een tikje verhit omdat hij zo treuzelde en gooide met al mijn irritatie de deur open – niet wetende dat hij er precies achter stond. Zijn kleine voetje schoof onder de deur en hij gilde het uit.

Ik schrok me rot en zei duizendmaal sorry. Ik had überhaupt nog nooit tegen iemand sorry gezegd, maar tegen mijn kind wel – en ook nog eens met volle overtuiging. Dat je kind pijn heeft is al vreselijk, maar het is helemaal onverdraaglijk als je dat zelf hebt veroorzaakt. Alex heeft nog steeds een zichtbaar deukje in z’n voet. Uit schuldgevoel kocht ik een miniatuurauto – een Hummer, jawel – voor hem, waar hij zielsgelukkig mee is. Dus wat hem betreft ram ik elke dag een deur tegen z’n voet.”
 

Lees ook
Column Anke: Lieve kinderen, sorry >
 

Ik lachen, zij huilen

Josine (39), moeder van Famke (8): “Ik ken mijn eigen kracht niet, dat blijkt maar weer. Famke en ik liepen samen op straat een beetje te dollen en elkaar zachtjes te duwen. Met mijn machtige heupen en niet bescheiden kont dacht ik haar een klein zetje te geven. Niet dus. Ik lanceerde mijn dochter richting de struiken, waar ze met volle vaart in vloog. Ik schoot heel hard in de lach, op hetzelfde moment begon zij juist te huilen. ‘Sorry, lieverd!’ riep ik toen ik de rode striemen van de takken in haar gezicht zag. Wat voelde ik me slecht.”
 

Stormachtige dag

Eef (43), moeder van Gijs (9) en Emmie (7): “Ik heb zelfs meerdere malen sorry gezegd toen ik op een stormachtige dag de sint-maarten-lampionnen van mijn kinderen meenam op de fiets van school naar huis, ze van mijn stuur waaiden en er vervolgens een bestelbus overheen reed. Die geschokte en teleurgestelde koppies, vreselijk.”
 

Hij bedoelde het zo goed

Ilja (31), moeder van Finn (3): “Finn stootte een beker melk om, en rende nog semi-optimistisch naar de keuken om theedoeken te halen. Ik riep: ‘Niet doen!’ Hij kwakte de theedoeken op tafel – ik riep nog een keer: ‘Niet doen!’ – en begon druk de boel te deppen waarbij hij nóg een beker omstootte. Ik schreeuwde: ‘Ik zei toch: NIET DOEN!’ Hij stopte, keek me met trillend onderlipje aan en begon hartverscheurend te huilen. Want ja, hij bedoelde het natuurlijk goed, het arme kind. Ik knuffelde hem en zei hartgrondig sorry. Niet dat dat hielp. Het is nu weken later en ik voel me er nog steeds rot over. Ik heb me sindsdien ook nooit meer zo laten gaan.”
 

‘Mama, bestaat Sinterklaas?’

Lies (41), moeder van Ezra (8), Zara (5) en Noor (1): “Afgelopen zomer vroeg Ezra gewoon op de man af of Sinterklaas bestaat. Geen idee waarom. Ik had me altijd voorgenomen dat ik niet zou liegen als ze het rechtstreeks zou vragen en ik dacht ook: dan zal ze het al wel een beetje vermoeden. Maar Ezra was in shock toen ze de waarheid te horen kreeg. Ze moest vreselijk huilen, heel lang ook. Haar hele wereldbeeld lag aan gruzelementen en ze voelde zich door ons belazerd.

Ik heb wel tien keer sorry gezegd, ik vond haar ontreddering echt erg. Ik heb uitgelegd dat we het spel gewoon hebben meegespeeld en dat we dachten dat het voor haar misschien niet leuk zou zijn om als enige van haar vriendjes te weten hoe het zit. En haar ervan verzekerd dat er verder geen leugens zijn – daar moet ik me dus ook aan houden als ze straks vragen over seks, drank en drugs gaat stellen. Uiteindelijk zei ze snikkend dat ze inderdaad wel blij was dat ze al die tijd in Sinterklaas had geloofd. Maar ik heb er spijt van. Als ik het over kon doen had ik gewoon vanaf het begin verteld dat het een verkleedfeest is.”
 

Slechte inschatting

Sabine (33), moeder van Babs (7) en Tijs (4): “Mijn beide kinderen heb ik meer dan eens als baby op mijn arm tegen de deurpost aan geknald omdat ik nu eenmaal heel slecht afstand kan inschatten. Dan kun je natuurlijk weinig anders doen dan tig keer sorry te zeggen terwijl je je baby ontelbaar veel kusjes geeft.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 02-2019.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >