Nanda Roep

Haar vroegere vriendje op de School voor Journalistiek was stomverbaasd toen Nanda’s moeder hem vertelde dat ze zo’n lastige dochter had. Hij zag zijn stralende, blonde, creatieve vriendin met het spleetje tussen haar tanden juist als eigenzinnig en origineel. Het hielp, maar zoals zoveel vrouwen kampt Nanda Roep met die hardnekkige innerlijke stem die maar blijft fluisteren dat critici niet voor niks kritisch zijn. “Ik denk dat mijn moeder mij gewoon nooit echt heeft begrepen. En daar kon ze niet mee omgaan. Helaas zien we elkaar niet meer. Ik hoop dat het weer goed komt, maar mijn moeder vindt het lastig dat ik kritiek op haar opvoeding lever. Dat begrijp ik ook wel, maar ik heb er last van gehad. Toch hoop ik dat er contact komt en ja, dat heb ik weleens geprobeerd. Het is vooral rot dat mijn kinderen hun oma en opa nooit zien. Dat willen mijn ouders toch ook niet, denk ik dan.”

Nanda zwoer dat ze het anders zou doen dan haar ouders. Als zij kinderen zou krijgen, zou ze die accepteren zoals ze waren. Ze stimuleren hun dromen na te jagen. Die kinderen kwamen er, op haar 29ste diende dochter Lisa-Renee zich aan en vier jaar later broertje Tijmen. Dat ze kinderen wilde met haar man Silvester wist ze al heel snel. Toen ze voor het eerst met hem in gesprek raakte, was daar vanuit het niets die gedachte: met deze man wil ik een kind. Ze was 25 en van een prangende kinderwens was totaal geen sprake. “Maar het was echt wat ik voelde. Ik heb dat ook heel snel uitgesproken toen we verkering kregen. Silvester stond aan het begin van zijn carrière als cabaretier en wilde eerst vaste grond onder zijn voeten. Achteraf heel verstandig; als het aan mij had gelegen was ik binnen een half jaar zwanger geweest.”

Nanda denkt nog weleens weemoedig terug aan die eerste periode met Silvester, met wie ze nu bijna twintig jaar samen is. Vooral aan de zeeën van tijd die ze hadden. “Soms lagen we hele dagen in bed. Vrijen, kletsen, knuffelen. Als we nu in bed liggen, ben je vaak zo kapot dat je alleen nog maar wilt slapen. We maken er grappen over. Dat we niet meer lepeltje lepeltje liggen, maar mesje mesje. Maar aan de andere kant: we zijn vooral blij dat we het samen nog steeds zo fijn hebben.”

Dat wil niet zeggen dat het na de geboorte van de kinderen niet zoeken was naar een nieuwe vorm voor de liefde. Met de komst van hun dochter en zoon begon een nieuw leven. Met minder tijd. En meer verantwoordelijkheden. “Tussen de andere moeders op het schoolplein heb ik weleens gedacht: jeetje, dit is er dus van ons geworden. Hier staan we dan met wallen tot op de grond en de haren in een armoedig staartje.”

En dan is er ook nog de terugkeer naar het strakke schoolsysteem waar Nanda en Silvester net uit bevrijd waren. “Daar hadden we geen rekening mee gehouden toen Lisa-Renee een peuter was. Dat er een dag zou komen dat we ineens niet meer mochten uitslapen en weer mee moesten doen met schoolactiviteiten die leraren belangrijk vonden. De talloze briefjes die je aantreft in de schooltassen. Of de ouders mee willen helpen een schoolplein aan te leggen. Of je die en die datum op een gesprek kan verschijnen. Het blijft maar doorgaan.  Ik vind het op zich niet lastig die briefjes te negeren, maar je wilt niet dat je kind er last van krijgt. En dan sta je toch weer te koken voor een klassendiner.”

Het hele interview met Nanda staat in Kek Mama 01-2016.