Kind op de iPad, dan kan mama lekker uitrusten

Het gezicht van mijn peuter staat op onweer. Ze piept, jengelt en duwt de iPad boos van zich af. Ook ik ben niet bepaald te genieten en sis mijn dochtertje toe dat ze niet zo moet zeuren. Voor een buitenstaander is de situatie glashelder. Mijn dochter wil nog spelletjes doen en filmpjes kijken op de tablet die speciaal voor haar in een vrolijke, val-en-stootbestendige hoes is gestoken, terwijl ik daar als verantwoorde opvoeder een stokje voor steek en haar sommeer naar buiten te gaan, zo van: hup, ga een frisse neus halen en hutten bouwen.

Fout, fout, fout. De oorzaak van de boze gezichten ligt ergens anders. Eigenlijk precies andersom. Ik was namelijk degene die graag wilde dat mijn dochter zich even ging vermaken op de iPad. Je weet wel, dat ze de tig versies van Daddy finger, daddy finger, where are you? of Johnny, Johnny? Yes papa… op YouTube ging bekijken, of een geinig filmpje waarin surprise-eitjes met veel bombarie worden uitgepakt. Of dat ze dat make-upspelletje zou doen waarbij ze een gezichtje kan opkalefateren met allerhande rouge, oogschaduw, lippenstift en sieraden.
 

Eerlijke deal

Op de iPad, dat willen alle kinderen toch, dus wat is het probleem? Zij schermtijd, ik even uitpuffen. Het leek mij een eerlijke deal, maar daar dacht mijn druifje anders over. “Vind ik niet leuk!” gilde ze, terwijl ze de iPad in de hoek van de bank wierp. “Je gaat NU op de iPad!” gromde ik terug. Ik trok aan het kortste eind, uiteraard. Want net zoals je een kind niet onder dwang erwtjes kunt laten eten, kun je ze ook niet dwingen te swipen of scrollen.
 

Bijtanken

De redenen waarom ik graag wil dat mijn dochter in de middag een uurtje losgaat op de iPad, zijn stuk voor stuk egocentrisch te noemen – ik kan het niet mooier maken dan het is. Feit is dat zij als bijna-vierjarige geen middagdutje meer doet. Dat is prima, maar het betekent wel dat ik de hele dag met haar in de weer ben. En jahaaa, ik heb bewust voor een kind gekozen en natuurlijk besef ik dat zo’n junior nou eenmaal veel tijd, aandacht en energie van je vraagt. En die geef ik met alle liefde. Maar niet non-stop, de hele dag door.

Na het boodschappen doen, prinsesje spelen, een rondje speeltuin, verkleedpartijtje, waterverven en drie legpuzzels ben ik doodmoe en moet ik echt even bijtanken. En dat doe ik het liefst op de bank, met de tv op iets wat ík leuk vind. Bij voorkeur een programma als 90 days to wed, 90 day fiancé: before the 90 days, 90 day fiancé: happily ever after? of welke spin-off dan ook, als het maar om buitenlandse liefdes gaat die gedoemd zijn te mislukken. Daar geniet ik intens van. Kopje thee erbij, beentjes op de bank en onder een dekentje, mijn blonde krulaapje naast me met de tablet in haar knuistjes. Perfectie, echt.
 

‘Ga maar even lekker filmpjes kijken’

Eerlijk is eerlijk: het blijft vaak niet bij dat een uurtje in de middag. Want soms loopt dat uurtje lekker uit (zolang zij rustig naar haar beeldscherm blijft kijken, doe ik dat ook). Of ik laat haar ’s ochtends wat spelletjes doen terwijl ik een wasje vouw en de vaatwasser uitruim. En als ik wil koken is het ook best fijn om mijn handen vrij te hebben zonder een zwaan-kleef-aan die in de weg loopt. Hier lieverd, ga maar even lekker filmpjes kijken, dan kan mama koken. Het is geen hogere wiskunde, deze doeltreffende tactiek die ouders wereldwijd een broodnodige adempauze verschaft.
 

Lees ook
Zo maak je de iPad helemaal kindveilig >
 

Naar eigen inzicht in te delen

Dat ik niet de enige ben wier kroost min of meer woont op de iPad, werd me duidelijk na een korte rondvraag in mijn omgeving. Zo is er een collega die bij haar thuis duidelijke regels heeft als het gaat om tabletvertier. Haar bloedjes zijn min of meer verplicht zichzelf vanaf vijf uur te vermaken op de tablet, zodat zij in alle rust de keuken in kan/haar Instagram kan bekijken. Het gebruik van het ding is verder naar eigen inzicht in te delen – het inzicht van de kinderen, welteverstaan. Ik zwengelde het onderwerp aan op Facebook, en toen werd het me nog sterker duidelijk dat ik niet alleen sta in mijn wetteloosheid omtrent de iPad. Sta me toe om een bloemlezing van de reacties te presenteren:

D: ‘’s Nachts wordt er geslapen en onder de douche ook geen scherm. Tijdens het eten moet alles uit. Voor de rest zoeken ze het maar lekker uit.’

T: ‘Het verschilt per dag. De ene dag ben ik een fanatieke, energieke moeder met principes. De dag erna slurp ik aan mijn koffie terwijl ik voor de twaalfde keer de H&M-app open. Dan interesseert het me ineens niets wat m’n koters op de iPad aan het doen zijn.’

S: ‘Ik kom in de hel. Mijn zoon kijkt uren YouTube-filmpjes. Hij vindt dat echt heel leuk. Ik wil vanaf de eerstvolgende vakantie wel meer met hem doen, hij speelt veel te weinig buiten en zo.’

L: ‘Mijn kinderen mogen onbeperkt op de tablet. Dan heb ik tenminste eindelijk rust in de tent. Nog een reden: wij wonen in een dorp en hier is werkelijk niets te doen. Met elkaar spelen eindigt na tien minuten meestal in ruzie. En tot slot: mijn dochter is elke ochtend al om vijf uur wakker. Zonder de iPad zou ik me geen raad weten.’

Kijk, het is natuurlijk laf om me achter anderen te verschuilen. Maar dat doe ik lekker toch. Want zo zie je maar: een tablet is af en toe simpelweg een reddende engel in barre tijden, in heul veul huishoudens.
 

Bijziend

Dat er ook nadelen aan kleven, werd me tijdens mijn research fijntjes duidelijk gemaakt. Zo bleek uit onderzoek van het Erasmus Medisch Centrum dat een kwart van de dertienjarigen tegenwoordig bijziend is. De boosdoener zou dichtbijwerk zijn: je continu focussen op iets wat dichtbij is, zoals een smartphone of tablet. Hierdoor groeit het oog in de kindertijd te lang door, waardoor bijziendheid kan ontstaan. De oplossing is doeltreffend maar simpel: meer naar buiten gaan. Minimaal zo’n twee uur per dag. Licht op het netvlies zorgt voor de aanmaak van dopamine. En dit stofje zorgt er weer voor dat ogen stoppen met groeien.
 

Met de kookwekker ernaast

Logisch dus dat er ouders zijn die paal en perk stellen aan het gebruik van de iPad. Ik ken een moeder van wie de kinderen maximaal een halfuur per dag op dat ding mogen klooien, soms met de kookwekker ernaast. Bij een andere kennis moeten schermminuten worden verdiend, bijvoorbeeld door het maken van sommetjes of het lezen van een boek.

Ook mijn tweelingzus hanteert voor haar dochters een strenge grens van maximaal twintig minuten per dag op de iPad. Dat blijft mij trouwens verbazen, aangezien wij uit een huishouden komen waarin wij (er waren destijds geen iPads, wel tv’s) probleemloos achter elkaar Mevrouw ten Kate, Theo en Thea en Rembo & Rembo mochten kijken. Het is duidelijk dat mijn zus tijdens ons gezamenlijke verblijf in de baarmoeder alle ruggengraat heeft gekregen, terwijl ik me als een soort weekdier ontwikkelde, zeker als het gaat om pedagogische principes.
 

Positieve uitwerking

Nou zie ik mezelf graag als een positief mens. Het glas is halfvol, zo’n type. Doorgaans moet ik daar mijn stinkende best voor doen, want in mij schuilt een grumpy cat, maar wat betreft mijn iPad-beleid heb ik daar opvallend genoeg geen enkele moeite mee. Laat ik even een lans breken voor de positieve uitwerking van eindeloze online speelsessies, namelijk: het leren van de Britse taal. Want al die spelletjes en liedjes zijn in het Engels.

Mijn dochter kent alle kleuren in het Engels (Black! Purple!) en kan van one tot twenty tellen. Ook zingt ze vrolijk The wheels on the bus go round and round en haar favoriet, het al eerder genoemde Daddy finger. Die ze laatst tot mijn grote verrassing ook al in het Spaans zong. Geloof ik, want ik spreek geen Spaans. Maar mijn driejarige dochter mooi wel. Eeuwig zonde om deze ontluikende talenknobbel de kop in te drukken. Dus vaste regels omtrent een maximale schermtijd op de tablet? Ik kijk wel uit. Al is het maar omdat ik zo graag wil weten hoe het nou afloopt met die Amerikaanse vrouw en haar twintig jaar jongere Nigeriaanse toyboy.
 

Dit artikel staat in Kek Mama 04-2019.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!