‘Ik noem mezelf de ‘moeder’ van mijn stiefkinderen en veel mensen vinden dat raar’

Scheve gezichten

‘Al meer dan tien jaar breng ik ze naar school, maak ik hun lunch, blijf ik thuis als ze ziek zijn, breng ze naar gitaarles en organiseer verjaardagsfeestjes’, schrijft Jessica. ‘Ik ben gewoon hun moeder, net als de ex-vrouw van mijn man; zij is 100 procent hun moeder. Ik heb haar plek niet in beslag genomen en we zijn niet elkaars rivalen.’ En hoewel deze situatie voor het gezin de normaalste zaak van de wereld is, zorgt het bij anderen geregeld voor scheve gezichten.

Lees ook
‘Stiefmoeder zijn is nog zwaarder dan moeder zijn’ >

‘Ze is zijn stiefmoeder, niet zijn moeder’

Toen Jessica het vergeten huiswerk van haar stiefzoon ophaalde op school, bijvoorbeeld. ”Sorry, wiens moeder was je ook alweer?’, vroeg de receptionist. ‘Van Henry’, zei ik. Vervolgens liep de lerares van Henry langs en ‘verbeterde’ me: ‘Ze is Henry’s stiefmoeder, niet z’n moeder’…’ Jessica vervolgt: ‘Ik vind het raar dat mensen er problemen mee hebben dat ik mezelf ‘moeder’ noem. Mensen kunnen toch blij zijn hoeveel ik om ze geef? Voor veel mensen betekent ‘moeder’ ‘moeder’, en ‘stiefmoeder’ ‘geen moeder’. Onzin.’

‘Ook het stiefouderschap is ouderschap’

Ze eindigt haar artikel met een statement: ‘Natuurlijk is stiefmoeder zijn anders dan moeder zijn – dat geldt ook voor vader en moeders. Maar we zijn allemaal ouders: we spelen allemaal een actieve rol in het dagelijkse leven van onze (stief)kinderen, dus ook het stiefouderschap is ouderschap.’