‘Ik ben een luie moeder en daar nog trots op ook’

Moeder en schrijfster Jorrie Varney heeft niets met helikoptermoeders die nauwlettend iedere stap van hun kroost volgen, schrijft ze. ‘Als je ons in het park ziet, zie je de kinderen waarschijnlijk alleen spelen terwijl ik op een bankje zit. Misschien lees ik een boek of check ik mijn social media. Sommige mensen noemen het misschien lui ouderschap, maar ik zie het meer als geen-kinderen-willen-opvoeden-die-werkelijk-bij-alles-van-mij-afhankelijk-zijn. Daarom leun ik vaak achterover en ik kijk ik toe in plaats van ze te sturen.’

Toekijken vanaf de zijlijn

Ze vervolgt: ‘Het leven heeft niet altijd structuur en een handleiding, en er komt een dag waarop ik er niet ben om mijn kinderen te vertellen wat en hoe ze iets moeten doen. Als de dingen later niet volgens plan gaan, wil ik dat ze in staat zijn om daarmee om te gaan. Ik wil dat ze met problemen kunnen dealen zonder dat ze verwachten dat iemand het voor ze oplost. Dat betekent dat ik soms vanaf de zijlijn toekijk hoe ze worstelen. Dan wil ik het zo van ze graag overnemen en alles goed maken. Maar kinderen moeten soms falen. Juist door de zoete overwinning na een harde strijd, kweek je trots en doorzettingsvermogen. Wie wil dat nou niet voor z’n kind?’

Lees ook
PERSOONLIJK: ‘Als werkende moeder kan ik beter loslaten’ >

Stapje terug

‘Het moederschap is de moeilijke balans van je kinderen de hele wereld geven, en weten dat je dat niet kunt. Je kunt ze niet in bubbeltjesplastic inpakken om ze veilig te houden, dus je moet ze voorbereiden op de wereld,’ concludeert Jorrie. En dus doet ze vaak een stapje terug. ‘Als dat mij een luie moeder maakt, ja, dan ben ik lui. Maar dat is prima als dat ook betekent dat mijn kindjes daardoor opgroeien tot zelfverzekerde, capabele volwassenen. Als het inhoudt dat mijn kinderen hun eigen strijd uitvechten en trots zijn op hun inspanningen, zal ik de meest luie moeder ooit zijn.’