‘Een bedtijdritueel? Zeg maar gerust een avondvullend programma’

Inge (48), getrouwd, moeder van Anne (18) en Tim (10): “Anne is al nooit een goede eter geweest, maar Tim spant de kroon. Hij lust bijna niks. Bij Anne probeerden mijn man en ik nog van alles: ‘hier komt het vliegtuig’, ‘hapje voor oma’, dreigen, smeken, onderhandelen: niets hielp. Het diner duurde eindeloos en de gezelligheid was ver te zoeken. Toen Tim een haast nog moeilijkere eter bleek, heb ik het opvoeden meteen opgegeven. Ik kook nu al tien jaar voor beide kinderen apart en op bestelling. Anne lust intussen tien verschillende gerechten, maar Tim blieft echt alleen maar kip- of vegaschnitzel, droge pasta en rauwkost. En dat eet hij al jaren iedere dag. Ach, het is nu tenminste wel gezellig aan tafel.”
 

‘Alleen houten speelgoed’

Jasper (36), getrouwd, vader van Kenji (5): “Als kind was ik al weg van Lego, als volwassene bleef de fascinatie aanwezig en nu als vader heb ik een extra legitieme reden om kastelen te bouwen. Er gaat geen week voorbij of ik neem een doosje mee. Kenji is nu vijf en heeft meer Lego dan de gemiddelde Intertoys, terwijl we ons tijdens de zwangerschap nog zo hadden voorgenomen ons kind alleen met houten speelgoed te laten spelen én niet te veel te verwennen.”
 

Taxi

Melissa (44), getrouwd, moeder van Kim (13), Thijs (11) en Jelle (7): “Kim zit op tennis, hockey en zaalhockey, Thijs doet aan judo, karate en basketbal en Jelle voetbalt en turnt en speelt piano. Het sportschema van de kinderen is te vergelijken met dat van de metrokaart van New York: overal lopen lijnen en trainingstijden door elkaar. Ik ben me een versuffing aan het taxiën om iedereen op de juiste plek op het juiste tijdstip te krijgen. Mijn man zegt vaak: het kan toch een tandje minder? Klopt. Maar dat vind ik ook weer zo lullig. Zelf mocht ik als kind maar op één sport, anders vonden mijn ouders het te veel gedoe. Het werd korfbal, want dat deed mijn hele familie. Ik vond er niets aan. Vanwege dat korfbaltrauma gunde ik mijn kinderen volledige keuzevrijheid qua activiteiten. Tja, dat is dus een beetje uit de hand gelopen.”
 

Op de rand van het bed liggen

Chantal (32), relatie, moeder van Chloë (5) en James (5 maanden): “Overdag ben ik reuze stoer en neem ik me voor onze dochter terug te sturen als ze ’s nachts haar bed uitkomt. Maar ja, als het dan twee uur is en Chloë klaagt dat het regent en ze wakker wordt van de stralen of eng gedroomd heeft, heb ik geen zin en puf om haar weer naar zolder te brengen. ‘Oké, kom maar snel.’ Heerlijk, dat warme lijfje tegen me aan. Gemiddeld kruipt Chloë drie keer per week bij ons in bed. Niet ideaal. Zeker als baby James ook nog komt voor een voeding – dan wordt het krap en lig ik op de rand. Ik weet dat het smoesjes zijn en ik haar eigenlijk consequent moet terugbrengen, maar ik ben gewoon te laks. Mijn vriend slaapt overigens ongestoord door, comfortabel op zijn eigen plek.”
 

Verknocht aan haar speen

Saar (29), getrouwd, moeder van Lana (6) en Suus (3): “Lana heeft nog een speen. Het kind is zes, ik weet dat we die allang hadden moeten stuk knippen, op vakantie ‘vergeten’ of aan Sinterklaas meegeven. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen, ze is er – net als haar kleine zusje – zo aan verknocht. Het geeft troost en het is fantastisch redmiddel tijdens lange autoritten. Maar ja, zij móet ervan af, want ze slist. De bloedstrenge logopediste heeft gedreigd dat Lana echte taalproblemen krijgt als ik de speen niet elimineer. Ik begin al te janken als ik denk aan het gesprek dat wij met Lana moeten voeren. Ik heb gewoon geen ruggengraat en mijn man al helemaal niet.”
 

Lees ook
Vrolijke opvoedtantes Els & Do over vreemde rituelen >
 

Drie keer per week langs de zijlijn

Sacha (42) latrelatie, moeder van Tygo (9): “Natuurlijk staan er wel meer ouders bij de voetbaltraining van hun kind. Vaak de eerste of laatste minuten – of langer, als het echt zonnig is. Er is maar één dwaas die er in weer en wind staat. Moi. Mijn kleine prins zegt het zó fijn te vinden als ik kijk, dat ik de regen, wind, hagel of extreme hitte weersta en aandachtig zijn balcapriolen bewonder. En dat drie keer per week. Soms ben ik letterlijk tot op mijn onderbroek natgeregend. De moeders uit Tygo’s team, die behaaglijk in de kantine aan koffie c.q. slobberwijn zitten, zwaaien altijd allerhartelijkst. Maar ik zie ze ook denken: mij kreeg hij niet zo gek. Terecht natuurlijk.”
 

‘Het is een fase’

Heidi (33), getrouwd, moeder van Daan (8), Noa (7) en Féline (4): “‘Het is een fase’, roep ik tegen iedereen die het maar wil horen. ‘Gaat vanzelf weer over.’ Féline wil sinds de eerste dag louter in een van haar prinsessenjurken naar school. Ik heb dat zo gelaten, ook al vind ik een hysterisch blauwe Elsajurk of een synthetisch roze tule-ding niet bepaald geschikte winterkleding. Maar Daan en Noah hebben ook een Spiderman- en K3-periode gehad. Ging vanzelf over. Al moet ik zeggen dat onze jongste het nu al heel lang volhoudt, zelfs juf heeft geklaagd dat ze Félines weelderige outfits slecht trekt.”
 

Verlatingsangst

Ellen (38), relatie, moeder van Noah (5): “Noah was anderhalf toen ik weer aan het werk ging, na al die tijd volledig thuis te zijn geweest. Ineens viel hij ’s avonds moeilijk in slaap en ontwikkelde verlatingsangst. Hij raakte in paniek zodra ik zijn kamer uitliep. Uit medelijden ging ik naast Noahs bed zitten, wachtend tot hij in slaap viel. In het begin duurde dit tien minuutjes, maar langzaamaan werden deze periodes steeds langer. Op een gegeven moment zat ik anderhalf uur naast zijn bed. Soms hield hij me zelfs compleet voor de gek door te doen alsof hij sliep. Als ik dan weg wilde lopen, werd hij zogenaamd wakker en begon het circus weer van voren af aan. Uiteindelijk heb ik pas een halfjaar geleden Noah één keer flink laten huilen. Gek genoeg was zijn verlatingsangst daarna meteen over.”
 

‘Goed voor de beweging’

Sydney (35), getrouwd, vader van Justin (9): “Mijn zoon is nog steeds bezeten van de Pokémon-manie. Justin heeft het spel op zijn iPad en kijkt iedere dag of er weer nieuwe beestjes in de buurt zijn om te vangen. Zodra hij een Pokémon heeft gespot, wil hij eropaf. Papa moet mee, want mijn telefoon dient als wifi-punt. Vaak heb ik nog geen voet over de drempel gezet of het is: ‘Pap, kom!’ Zo hobbel ik bijna elke dag na mijn werk een halfuur achter een klein mannetje met een iPad aan, op zoek naar fictieve wezens. Goed voor de broodnodige beweging, zullen we maar zeggen.”
 

‘Kun je vannacht in je eigen bed slapen?’

Merel (33), ‘verkering’, moeder van Eileen (5): “Eileen heeft een eigen bed, een prachtig My Little Pony-bed met paardenovertrek. Ze heeft er alleen nog nooit in gelegen. Dat doet ze namelijk naast mij. Wel zo knus. Twee maanden na de geboorte van Eileen gingen haar vader en ik uit elkaar. Dezelfde nacht nog haalde ik de baby uit haar wiegje en legde haar op de plek van mijn ex. Sindsdien zijn we nog geen nacht van elkaar gescheiden geweest. Haar vader kijkt niet naar haar om, dus ze is fulltime bij mij. Als ik een avond uit wil, passen mijn ouders op, maar kruip ik ’s nachts weer tegen haar aan. Maar nu ik een vriend heb, heb ik een probleem. Mark heeft Eileen al een paar keer ontmoet en het klikt. Ik zou ook graag willen dat Mark de nacht bij mij doorbrengt, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen met Eileen. Ik heb al een paar keer voorgesteld dat ze in haar mooie eigen paardenbed gaat slapen, maar dat vertikt ze. Mark bij ons in bed is absoluut geen optie, maar ik kan hem toch ook niet in een kinderbed stoppen?”
 

Eindeloos ritueel

Masja (40), gescheiden, moeder van Jet (5): “Een bedtijdritueel? Zeg maar gerust een avondvullend programma. Elke avond om half zeven gaan Jet en ik eerst met z’n tweeën in bad. Daarna is het uitgebreid honden knuffelen, zeggen we al haar knuffels welterusten, lees ik drie boekjes voor en mag zij er ook nog één voorlezen. Daarna zingen we nog haar favoriete liedjes en moet ik over haar rug kriebelen. Pas dan gaat ze rustig liggen, maar het is wel de bedoeling dat ik naast haar blijf liggen totdat ze slaapt. Vaak zit ik pas tegen half tien aan de koffie. Ik praat het voor mezelf goed doordat ik Jet in co-ouderschap opvoed. Ik koester onze momenten samen, ook al betekent het dat ik uren onderweg ben haar naar bed te brengen.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 07-2019.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!