Dit leerde ik van de peuterpuberteit van mijn dochter

“Twee maanden geleden vierden we de derde verjaardag van mijn dochter. En daar was ik heel blij mee. Sowieso omdat het dan groot feest is met een uitzinnige koter die de hele dag ‘HOERAAAA!’ schreeuwt en ik altijd een beetje weemoedig word rond haar verjaardag, maar ook omdat ik mentaal op deze dag een soort grens had getrokken: het ergste hadden we nu vast gehad, het einde van de peuterpuberteit gloorde aan de horizon.

Cruciale fout

Ik weet nog goed hoe die eerste keer gebeurde. Hoe mijn lieve, vrolijke baby – altijd blij in de wipper, immer lachend naar iedereen – plots veranderde in een niets ontziende tornado van boosheid en frustratie. We stonden in de keuken en ze wilde graag een beetje melk. Dat kreeg ze, in haar blauwe Elza-beker. He-le-maal fout. Want ik had natuurlijk haar roze beker moeten pakken. Deze cruciale vergissing moest ik bekopen met een krijsend kind, dat liggend op de vloer wild om zich heen schopte.

Advies

Het hek was blijkbaar van de dam, want hierna waren zulke incidenten schering en inslag. Mijn peuter kon razend worden als ze iets niet mocht (bijvoorbeeld een pan met kokend water aanraken, heel onredelijk van mij) maar mijn verwarring werd groter bij de keren dat ze flipte als ze iets wél kreeg (ze vroeg om een ijsje, dat kreeg ze, maar dat was dan dus blijkbaar toch niet helemaal de bedoeling ofzo). Ik googelde me suf op ‘peuterpuberteit’ en ‘tips’, en vroeg vriendinnen met peuters om advies. Eén vriendin wist werkelijk waar niet waar ik het over had, haar kind vertoonde nooit zulk gedrag. Ik staarde haar met open mond aan.

Olie en vuur

Maar goed, door schade en schande leert men. Terwijl ik eerst tijdens zo’n peuterpuberteit-razernij mijn kind probeerde te kalmeren door haar op te pakken, merkte ik al gauw dat dit allemaal averechts werkte. Iets met olie & vuur, een stier & een rode lap. Dus ik leerde om afstand te bewaren. Er wel bijblijven, maar niets zeggen en niets doen, tot het voorbij was. Dat werkte wonderwel, in de meeste gevallen.

Lees ook
‘Het is oké om tijdens een driftbui even weg te lopen van je kind’ >

Veel geduld

En ik leerde meer tijdens haar peuterpuberteit. Bijvoorbeeld dat ik veel meer geduld heb dan ik ooit van mezelf dacht. Ik ben iemand die in een restaurant na haar bestelling al binnen 5 minuten geïrriteerd naar de keuken kijkt waar in vredesnaam de risotto blijft. Toch kon ik tijdens de grillen van mijn peuter bijna altijd mijn ‘cool’ bewaren (op enkele uitzonderingen na, zoals tijdens de fase dat ze ineens weigerde een middagdutje te doen terwijl ze omviel van de slaap). En daar was ik best trots op.

Magische grens

En nu is mijn aap drie jaar. En ik heb me vergist: het is geen magische grens waardoor ze ineens uit die puberteit is. Maar de driftbuien zijn een stuk minder talrijk en grotesk geworden, ook omdat ze nu beter kan praten. Laatst vertelde iemand mij trouwens dat kinderen met een pittige peuterpuberteit, een minder heftige ‘gewone’ puberteit beleven. Ik heb nog nooit zo hard in iets willen geloven.”