Column Lieve: ‘Scheiden voelt voor mij nog steeds als een afgang’

01.09.2017 07:38
Beeld: Getty Beeld: Getty

Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: Lieve en haar ex zoeken een basisschool voor Jan.

De vakantie zit er alweer op, we moeten allemaal weer in het gareel. Op tijd naar bed, wekkers zetten, broodtrommels vol, kleren op stapels klaar voor de volgende ochtend, tassen ingepakt op het aanrecht en elke avond denken aan een halfje bruin uit de vriezer.

 

Twee basisscholen

Omdat Jan in december de magische leeftijd van vier jaar bereikt, zal er voor hem een geschikte basisschool moeten worden gevonden. Het dorp waar we zijn komen te wonen, nadat mijn ex en ik uit elkaar zijn gegaan, telt twee basisscholen. Bij beide scholen heb ik geen enkel gevoel en dus ook geen voorkeur. Ik ken de scholen niet, ik ken de leerlingen niet en ik ken er geen juffen en meesters.

 

‘We bespreken niks’

Mijn ex stelt voor dat ik de afspraken maak en hij volgt. Ik geef hem de data en tijden door en we bespreken verder niks, zoals er zoveel is dat we niet bespreken. Het is raar om dit samen te doen. Het voelt ongemakkelijk en vreemd om nog samen deze beslissing te nemen terwijl hij in zíjn eentje heeft besloten ons gezin te verscheuren.

 

Ongemakkelijk

Hoewel ik er totaal blanco ga, heeft mijn ex een lijstje met vragen. De verschillen tussen ons zijn goed zichtbaar. We laten ons informeren, lopen een rondje door de school en bedanken de directrice hartelijk voor haar aandacht en tijd. Een paar dagen later volgt de andere school. Het voelt dan al iets minder ongemakkelijk, hoewel dat ook kan liggen aan de sfeer die heerst in deze school. Ook daar volgt informatie, een rondleiding en een enthousiast kind!

 

Het gevoel van falen

Als uiteindelijk de knoop moet worden doorgehakt krijg ik van mijn ex alle vrijheid. Ik mag of moet de beslissing nemen aangezien ik Jan elke dag zal moeten brengen en halen en mijn ex van mening is dat ik er meer verstand van heb. Ook dat voelt raar. Hoewel ik blij ben dat ik deze beslissing zelf kan nemen, voelt het eenzaam. Ons gezin dat ik vier jaar geleden stichtte, voelt nu enkel als míjn verantwoordelijk. Een verantwoordelijkheid die ik liever nog had willen delen met hem. En het liefst met hem als mijn man. Niet dat ik hem terug zou willen, maar ik had zo graag het gezin willen blijven dat ik toen voor ogen had. Scheiden voelt voor mij nog steeds als een afgang, een groots falen, mislukt. En ik denk ook niet dat dat gevoel ooit over gaat of zal wennen zolang ik dit soort verantwoordelijkheden in mijn eentje draag.

 

Kind van gescheiden ouders

Met tranen in mijn ogen, een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel kruis ik op het aanmeldingsformulier de gezinssituatie ‘gescheiden’ aan en het enige waaraan ik kan denken bij dit confronterende moment is ‘het spijt me’. Ik heb spijt dat het zover is gekomen, spijt dat mijn kinderen moeten opgroeien in een gebroken gezin en vooral spijt dat mijn zoon, door onder andere mijn toedoen, zojuist in zijn eerste hokje is geduwd; kind van gescheiden ouders.