Column Lieve: ‘Al wekenlang slaapt mijn vierjarige zoon slecht’

De laatste weken is het niet altijd gezellig bij ons thuis. De oorzaak van deze sfeer is de oudste, Jan. Het is net alsof hij merkt dat dingen op zijn plek gaan vallen en daardoor ruimte voelt voor zijn eigen verdriet en woede. Alsof hij wil zeggen ‘Zo mama, nu ben ik aan de beurt’.
 

‘Ook al is hij doodmoe, slapen gaat hij niet’

Al weken lang slaapt Jan niet meer goed. Inslapen is een drama. Vanaf het moment dat Tommie op zijn pan slaat en Sesamstraat is afgelopen, begint de ellende. Ook al is hij doodmoe, slapen gaat hij niet. Meneer komt gerust drie keer naar beneden om te plassen, of omdat-ie is vergeten te zeggen dat zijn beker vandaag was omgevallen in de kring. Of hij gaat enorm hysterisch liggen huilen waardoor ook Dries weer wakker wordt. Oorzaken voor deze aanvallen van blinde paniek zijn de angst voor een mummie uit het doucheputje of het horen van boeven. Of gewoon omdat hij me mist en niet alleen kan zijn.
 

‘Geduld is niet mijn middle name’

De eerste week kon ik bovenstaande nog wel redelijk handelen. Natuurlijk baalde ik dat ik niet toe kwam aan mijn eigen avondprogramma en soms tot tien uur ’s avonds bezig was mijn kleine man in slaap te krijgen, maar na die week begon het me al lichtelijk op te breken. Geduld is niet echt mijn middle name en met enige regelmaat mondde het uit in een tirade ‘dat het écht genoeg was en écht zo niet langer kon’. Al snel merkte ik dat het alleen maar averechts werkte. Heel even werkte de ingezette beloningskalender vervolgens. Vijf nachten zonder zeuren en huilen naar bed en er was een ‘sqeezy’ bij elkaar geslapen. Toen dat ding er eenmaal was, begon de ellende weer van voren af aan.

Lees ook
Kort lontje: dat krijg je van slaapgebrek >

‘Sorry mama, ik kan er niks aan doen’

Een week geleden, toen niet alleen Jan maar ook Dries weigerde te slapen, brak ik. Beide heren lagen in mijn bed. Ik realiseerde me dat er niks anders op zat dan er bij in te kruipen om ze in slaap te krijgen. Met tranen die over mijn wangen rolde, keek ik naar ze. Jan vroeg waarom ik huilde. Ik legde zo goed mogelijk uit dat ik enorm verdrietig werd van kinderen die al weken niet wilden gaan slapen. Hij kroop tegen me aan en zei ‘Sorry mama, ik kan er niks aan doen’.
 

Ruimte zoeken

De volgende dag belde ik de kind en oudercoach. Niet alleen ik ging eraan onderdoor, maar ook Jan was blijkbaar aan het einde van zijn Latijn. We hadden lang genoeg aangemodderd. De coach vertelde me dat een kind zijn of haar ruimte zoekt om verdriet, woede of frustratie te uiten. Vaak is dit op momenten dat de rust lijkt wedergekeerd. Bijvoorbeeld na een verhuizing of, in ons geval, een scheiding. De enige remedie was heel veel liefde geven. Laten merken dat je hem begrijpt, hem de woorden geven die hij nodig heeft om zijn gevoel te verwoorden. Bevestigen dat het een fijn en lief kind is.

Zelfs als hij je een ‘stomme moeder’ noemt of zegt ‘ik haat je’. Zien dat hij boos is en hem vastpakken en zeggen ‘Ik vind jou wel lief, je mag best even boos zijn’. Ook al is het enorm tegennatuurlijk en zou je hem in normale gevallen per direct op de gang hebben gezet. Ik merk dat de frustratie al wat afneemt en dat het slaapritueel geen twee uur, maar nog maar een half uurtje in beslag neemt. En of dat nou ligt aan het feit dat mummies niet eens door het doucheputje passen of door mijn liefde… dat maakt niet uit. Welterusten!

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >