COLUMN CLAUDIA: Zeg, heb jij een Surinaamse man?

“Heb jij een hele donkere man?” wordt mij vaak gevraagd als ik een foto van mijn dochter laat zien. En hoezeer ik ook fantaseer dat acteur Idris Elba mij geschaakt heeft, de realiteit is een stuk prozaïscher.

Enorm trots

Want komt mijn man in beeld (überFries, met rossige bakkebaarden, stoere truien én een wit hoofd) zie je opeens het perspectief van mensen veranderen. “O, is ze geadopteerd?”, volgt dan steevast. Ja. Mijn dochter is geadopteerd. En dat vind ik niet bijzonder, maar dat is het schijnbaar wel. Als mensen het vriendelijk vragen, vertel ik graag mijn verhaal. Vooral omdat ik zo enorm trots ben op mijn dochter. Op zondag 22 oktober 2006 kregen mijn man en ik dat o-zo-gewilde telefoontje uit Miami, Florida: “Jullie dochter is geboren.” Na jarenlange cursussen, huisbezoeken van de Kinderbescherming en actief achter een Amerikaanse adoptie-advocaat aan (het zogenaamde ‘zelfdoenerstraject’) was het dan zo ver. Als extra complicatie moest onze advocaat er rekening mee houden dat ik de veertig jaar naderde (een red flag situation – Amerikaans jargon – omdat de Nederlandse adoptiewet een strenge maximaal veertig jaar tussen jouw leeftijd en dat van het kind aanhoudt. (Ooit stuurde Piet-Hein Donner een wet naar de Kamer om daar 42 jaar van te maken, maar toen viel het kabinet, kwam Ernst Hirsch Ballin op Justitie en die draaide het weer naar veertig jaar.)

Fardau de Vries

Die zondag in oktober was ik 39,5 jaar en werd ik moeder van Fardau de Vries. Dat ze zo ging heten, moesten we voor de vlucht naar Amerika al beslissen. Haar retourticket werd van tevoren al geprint. Het was een gok, maar toen we haar – zes dagen oud – in de ogen keken wist ik: dit is een Fardau. Fries voor ‘stichtster van de vrede’. Dat is mijn blijde verhaal. Maar er wordt soms ook niet vriendelijk gereageerd. En dan ben ik sprakeloos. Zoals die keer, jaren geleden, in de Amsterdamse Molukkenstraat, waarbij een slalommende fietsterroriste op mijn geschrokken ‘Kijk uit’ in een seconde mijn situatie scande en terugbeet: “Ach jij, met je geadopteerde dochter.” Flabbergasted was ik. Hoe durfde ze? Hoe kon ze het mooiste wat ik heb zo neerzetten? Meteen herpakte ik mezelf, en wilde achter haar aan racen om haar eens goed de waarheid te zeggen. Mijn vriendin hield me tegen: “Laat het los, die vrouw is gek.” En ‘tuurlijk, dat is die fietstroela, maar zo zijn er meer domme, onwetende, kwaadwillende mensen op de wereld.

Kleurenblind

Mijn dochter is namelijk niet anders. Ze is zoals elke doorsnee tienjarige. Verslaafd aan Mysical-Ly, aan Sims 4, en aan Musical-Ly (ja, nog een keer, ze krijgt er namelijk géén genoeg van). Ach, wat zou ik wensen dat de wereld kleurenblind is. Dat is ze zelf in ieder geval wel. Als Jason Derulo zingt, wil ze bruin zijn, als Joy van Beautynezz een krullentang uitprobeert, baalt ze dat ze geen steil bruin haar heeft. Haar eigen zwierige dreadlocks vindt ze niet bijzonder. Nee hoor, haar bijzondere kenmerk, zegt ze, “is dat ik coole kleren heb.” Zo’n laconieke houding heeft ze ook als ik mijn benen insmeer met selftan onder het mom ‘mama wil bruinere benen’. Haar nonchalante reactie is dan: “Had je maar in Amerika geboren moeten zijn.” Fardau de Vries. Mijn Peerka Blakka. Ik wens dat ze zelf altijd kleurenblind blijft.

Claudia Straatmans (49) is hoofdredacteur van Nouveau, getrouwd met Wiepke Hein. Samen zijn zij de ouders van Fardau de Vries (10).

De tekst van deze column is gedeeltelijk eerder verschenen in JAN magazine.